Browning Dixie - Ten wspaniały Skorpion.pdf - Browning Dixie (Williams Bronwyn)(1) - teaw123

DIXIE BROWNING

Ten wspaniały Skorpion

PROLOG

Tak widocznie musiało się stać. Do tego, czego chciał los, dołożyło się ileś tam

wypitych drinków i ten stary, przywołujący wspomnienia kawałek z grającej szafy.

Kliniczny obraz stanu ostrej nostalgii...

Kane przesunął się do końca szerokiej lady baru; na ścianie obok wisiał automat

telefoniczny. Wykręcił numer informacji. Już jedenaście lat minęło od czasu, kiedy ostatni

raz widział Charliego. Dobry, stary kumpel Charlie... Stał wtedy przed wejściem do

kościoła, trzymając w ramionach Suzanne. Fotograf robił im zdjęcia.

Kane nie został na weselu. Przez kilka następnych lat posyłał szczęśliwym

małżonkom gwiazdkowe życzenia, bez podawania adresu nadawcy. Znając Charliego był

pewny, że mieszka cały czas w tym samym starym domu przy Tobaccoville Road. Tacy

ludzie jak Charles Edward William Banks III - czy może William Edward - zawsze

mieszkają w solidnych domach, które zbudowali ich nie mniej solidni przodkowie. Tacy

ludzie jak Charlie żenią się zawsze z najpiękniejszą dziewczyną w mieście, oczywiście z

dobrej rodziny, a potem żyją długo i szczęśliwie... Natomiast tacy faceci jak Kane Smith

żyją na wysokich obrotach, mając pod ręką parę chętnych rudowłosych ślicznotek z

różowymi policzkami, karminowymi ustami i jasno-różowymi sutkami.

Dwie z nich mają już pewnie teraz gromadkę dzieci. Kane za to do swego dorobku z

minionych lat mógł wpisać uszkodzenie kręgosłupa w Zatoce Perskiej jako pamiątkę

ewakuacji, postępującą zaćmę od wieloletniego wpatrywania się w słońce i, od bardzo

niedawna, parę książek na liście bestsellerów „New York Timesa". Czy to jest w porządku?

Nie, do diabła, to nie jest w porządku!

- Tak - mówił do telefonisty w centrali - Tobaccoville. To gdzieś w pobliżu King... i

chyba Rural Hall?

W końcu uzyskał połączenie. Wyprostował się na stołku, mrugając oczami, bo

widział już wszystko jak przez mgłę.

- Charlie? To naprawdę ty, mój stary? Czy przypominasz sobie, jak pojechaliśmy

kiedyś we trójkę, ty, ja i Suzanne, do tamtej knajpy na zachód od Chapel Hill i straciliśmy

na grającą szafę jedenaście dolców, słuchając w kółko tego kawałka o latających ludożer

cach?

- Przepraszam bardzo... kto mówi?

- Czy kiedykolwiek powiedziałem ci, że jesteś parszywym sukinsynem, bo mi ją

zabrałeś?

- Kane? Czy to ty?

- Tak, to ja... przynajmniej w tych miejscach, które jeszcze czuję. Chyba nie mam już

nóg. Charlie, czy mógłbyś tu przyjechać i zawieźć mnie do domu? Najeźdźcy z obcej

planety zabrali mi moje ciało...

- Kane, gdzie ty w ogóle jesteś?

- Tu jestem, Charlie, a gdzie ty jesteś?

- Na miłość boską, nic się nie zmieniłeś. Nieodpowiedzialny, niezrównoważony, jak

dziecko...

- Jakie dziecko? Nie mam żadnych dzieci, Charlie - próbował oprzytomnieć Kane. -

A ty masz? Czy Suzanne wykarmiła je własną piersią? To mogły być moje dzieci, Charlie.

Ona powinna wyjść za mnie, a nie za ciebie. Ja ją naprawdę kochałem, a ona złamała mi

serce... Nigdy nie spojrzałem na żadną inną kobietę, przysięgam ci, nigdy...

- Jesteś pijany.

- Pewnie, że jestem pijany - powiedział Kane urażonym tonem. - Myślisz, że

gadałbym w ogóle z takim draniem, który ukradł mi dziewczynę, gdybym nie był pijany?

Nagle w jego oczach pojawiły się łzy. Przymknął powieki.

- Tak, tak, Charlie, szczęściarz z ciebie. Jesteś cholernie nudnym facetem, ale

przynajmniej masz kobietę, która może ogrzać ci ptaszka... hmm, chciałem powiedzieć,

twoje łoże... która strzepuje okruszki domowego ciasta z twoich eleganckich garniturów i

troszczy się o gromadkę dziatek.

- Kane, Suzanne od...

- A ja nie mam nic. Nic, rozumiesz? I nie mogę już nawet latać... Nie mam skrzydeł.

Skończyły się triumfalne powroty bohatera. Ale wiesz, Charlie, co mnie najbardziej

przeraża?... Nie mogę już nawet wy...

- Posłuchaj, Kane, nie zamierzam dłużej wysłuchiwać twojego pijackiego bełkotu.

Pojedziesz teraz do domu i prześpisz się. Jutro, jeśli będziesz trzeźwy, porozmawiamy jak

cywilizowani ludzie. Będę u siebie w biurze do godziny...

- Chciałem ci powiedzieć, co mnie najbardziej przeraża, mój... najlepszy przyjacielu

z lat dziecięcych, mój stary kumplu... Jestem samotny. Tak przeraźliwie samotny, że chce mi

się wyć. Przyszedłem tutaj z prześliczną, rudowłosą kobitką i nic z tego nie wyszło, Nie

brała mnie. Wiesz, dlaczego? Bo jedyną kobietą, jaką kiedykolwiek kochałem, była...

- Kane, przecież to było tak dawno temu. Poza tym Suzanne u....

- Poślubiła mojego najlepszego przyjaciela, a ja siedzę teraz w barze na Key West

sam jak palec i... Co to ja przedtem mówiłem?

- Gdzie ty teraz mieszkasz, Kane? Nie, nie chcę, żebyś mi teraz puszczał „Latających

ludożerców" z grającej szafy. Powiedz mi, gdzie mieszkasz. Zadzwonię do ciebie jutro rano.

Rory wydęła usta przed lustrem i końcem małego palca nałożyła na nie nieco

koralowej szminki. Charlie nie lubił mocnego makijażu. Dziś wieczór mieli jednak pójść do

nowej restauracji zamiast do tego okropnego klubu i Rory zamierzała dobrze się bawić.

Restauracja była przepełniona. Zanim pokazano im zamówiony stolik, Charlie już się

zachmurzył.

- Pewnie miałeś ciężki dzień - powiedziała cicho.

- Moja praca jest niezwykle odpowiedzialna, Auroro. Zdajesz sobie sprawę, że nie

mogę w jednej chwili oderwać myśli od tych ważnych spraw, którymi zajmuję się w biurze.

- Oczywiście, że nie możesz, kochanie. - Rozpraszanie złych nastrojów Charliego

należało do jej obowiązków, ale Rory mimo wszystko próbowała jeszcze cieszyć się, że

dzisiejszy wieczór spędzą w sposób nietypowy. Zamówiła eskalopki w sosie tahini.

Charlie uniósł wysoko swe jasne brwi. Zamówił pieczoną pierś kurczaka.

- To jest zawsze bezpieczne danie - zauważył. Zaciskając mocno dłonie po stołem,

Rory zmieniła zamówienie. Oczywiście, Charles miał rację. Lepiej nie stwarzać sobie

problemów, kiedy się ma nerwicę żołądka.

O dziewiątej trzydzieści siedem Charles zaparkował samochód na swoim podjeździe

i odprowadził Rory do ganku jej domku, który stał tuż obok. Złożył na ustach krótki

pocałunek. Lubiła jego pocałunki, miłe, bez cienia natarczywości. Jedną z rzeczy, która

podobała jej się najbardziej w ich kontaktach, było to, że Charles Banks nie był w stosunku

do niej natarczywy, mimo że kiedyś był już żonaty. Żonaci mężczyźni zwykli uważać seks

za coś oczywistego.

Kiedy się poznali, Charles powiedział jej, że Suzanne była miłością jego życia.

Suzanne umarła i Charles zamierzał oprzeć swoje drugie małżeństwo na wspólnych

zainteresowaniach, wzajemnym szacunku i poczuciu odpowiedzialności. To Rory w

zupełności odpowiadało. Nie należała do kobiet, które koniecznie chciały przeżywać

burzliwe, szalone romanse ze wszystkimi związanymi z tym problemami.

Była zadowolona, że znalazła kogoś takiego jak Charles. Być może był czasami

trochę nudny, czasami zachowywał się jak antyfeminista, ale był przystojny, dobrze

wychowany i doskonale ustawiony w życiu.

Jej babcia na pewno pochwaliłaby ten wybór.

W sobotę wieczorem poszli znów na kolację do klubu. Całe popołudnie Charles grał

w golfa ze swoim klientem. Rory nie umiała grać w golfa, ale to nie miało znaczenia.

Charles powiedział, że nawet nie próbowałby wymagać od nauczycielki ze szkoły

podstawowej, żeby zabawiała jego klientów.

Rozmawiali o lokalnych wyborach, o ogrodzie wokół domu Charlesa i o jego

dentyście, który ma nadzieję uratować mu trzonowy ząb w górnej szczęce. Tego wieczoru

przed drzwiami znów ją pocałował. Rory chciała zaprosić go do siebie na deser, ale Charles

miał jeszcze przed sobą kilka godzin papierkowej roboty.

- Już niedługo, kochanie - mówił cichym, łagodnym głosem. - Już niedługo nie

będziemy się tak rozstawali. - Pocałował diament zaręczynowego pierścionka na jej dłoni.

Dał go Rory trzy tygodnie temu. Czekał, aż minie okrągły rok od śmierci Suzanne, żeby się

jej oświadczyć. Mieszkał sam w tym wielkim, starym domu obok. Rory lubiła przestrzeń.

Miała różne własne plany.

- Muszę już iść, kochanie - mówił Charles. - Obiecałem zadzwonić do mego

dawnego przyjaciela. Taki życiowy rozbitek... Trochę zwariowany, ale w gruncie rzeczy

porządny facet. Zastanawiałem się, czy nie poprosić go, żeby był drużbą na naszym weselu.

Na pamiątkę dawnych czasów... Kiedyś Kane i Suzanne byli bliskimi przyjaciółmi, byli

nawet... Ale to nieistotne. Idź już spać, kochanie. Wyglądasz na zmęczoną.

Znowu ją pocałował. Tym razem w usta. Rory poczuła nagły ucisk w żołądku. Po

wejściu do domu natychmiast skierowała się do kuchni i zażyła trochę sody.

W nocy dręczył ją zły sen. Obudziła się, wołając stłumionym głosem o pomoc.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pięć dni później Aurora Hubbard szorowała podłogę swego frontowego ganku. Fakt

ten sam w sobie nie był niczym szczególnym. Rory była schludna z natury; babka wpoiła jej

tę cechę jeszcze w dzieciństwie.

Poza tym wszystko wskazywało na to, że w niedługim czasie będzie miała gości...

Kane Smith wyszedł na papierosa, sam na sam z kłębiącymi się myślami o

przeszłości, które odpychał od siebie przez tyle lat. Nie był pewien, czy powrót do tego

miasta i zgoda na zostanie drużbą Charliego były dobrym pomysłem. Wieść o śmierci

Suzanne stanowiła dla niego prawdziwy szok.

Suzanne była częścią tego, co uważał za lata swej niewinnej młodości, zanim

przeszedł przez piekło wojny. Wyszedł z niego jakby o sto lat starszy, choć nie wiadomo,

czy mądrzejszy.

Przegadali z Charliem wiele godzin, zanim gospodarz uznał, że pora już pójść spać.

Kane poszedł do swojej sypialni, ale nie był w stanie zasnąć. Pogodził się już z myślą, że

Suzanne nie żyje. Pogodził się też z tym, że jej obraz, który nosił w sercu od szkolnych

czasów, niewiele miał wspólnego z rzeczywistością. Suzanne była słodką, głupiutką i

samolubną istotą; zaczynał zdawać sobie sprawę, że gdyby się pobrali, ich związek dość

szybko przestałby być idyllą.

Na szczęście była na tyle przewidująca, żeby zostać żoną Charliego. Oni naprawdę

do siebie pasowali. Z tego, co dziś opowiadał Charlie, można było wnosić, że nowa żona

będzie pasowała do niego jeszcze lepiej. Pracowała jako nauczycielka w najmłodszych

klasach szkoły podstawowej i miała dobrą opinię w sąsiedztwie. Spokojna, rozsądna i

schludna, daleka od marzeń o mężczyźnie, który miałby się zachowywać jak bohater

romansu.

Spokojna, rozsądna i schludna. Lustrzane odbicie Charliego. Może tylko z jednym

wyjątkiem... Charles był najprzystojniejszym chłopcem w klasie maturalnej. Niewiele się

zmienił. Parę centymetrów więcej w pasie, trochę mniej bujna czupryna.

Jakby usprawiedliwiając się, Charlie mówił, że jego narzeczona nie jest szczególnie

ładna. Wyblakła blondynka, powiedział. Jej karnacji też nie sposób porównać z cerą

Suzanne, chociaż przyznał, że ma całkiem miły uśmiech i ludzie raczej ją lubią.

Kane życzył im szczęścia. Pewnie zanudzą się ze sobą na śmierć w ciągu miesiąca,

ale to już nie jego zmartwienie.

Z pewnym zaciekawieniem skierował się w stronę domku, który kiedyś

wynajmowała od Banksów jego matka, a w którym mieszkała teraz nie najmłodsza już

panna nauczycielka, czyli narzeczona Charliego.

Podszedł bliżej. Ten sam stary żywopłot... W tym samym miejscu co dawniej. Była w

nim dziura, więc przecisnął się na drugą stronę, po czym stanął jak wryty, mrużąc oczy

przed blaskiem nieosłoniętej, żółtej żarówki.

Czyżby to miała być ta rozsądna istota, o której mówił Charlie?

Kane z niedowierzaniem podciągnął rękaw koszuli i spojrzał na zegarek. Było

dwadzieścia dwie minuty po północy. Dokładnie. Tymczasem kobieta na ganku szorowała

na czworakach podłogę. Albo on ma przywidzenia, albo coś jej się, delikatnie mówiąc,

poprze-stawiało w głowie.

Oczywiście, istniała trzecia możliwość. To Charliemu się coś poprzestawiało.

Nie, to niemożliwe. Przyrodzony porządek pięciu klepek Charliego nie mógł być

zakłócony z powodu jakiejś kobiety. Mógłby może niezupełnie poprawnie wypełnić

formularz, mógłby może nawet źle dobrać krawat do garnituru, ale zadać się z kobietą, która

Browning Dixie - Ten wspaniały Skorpion.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: