Cabot Meg - Zbrodnie w rozmiarze XL 03 - Zabojstwo z lekka nadwaga.pdf - Cabot Meg - ssaaggaa

MEG CABOT

ZABÓJSTWO Z LEKKĄ NADWAGĄ

Benjaminowi

Ty nie jesteś upasiona,

Choć lepiej nabrać lekkości,

Ale to nie twoja wina -

Po prostu masz grube kości.

Grubokoścista

słowa i muzyka: Heather Wells

Przyszłaś?!

To właśnie wykrzykuje Tad Tocco, mój profesor od zajęć wyrównawczych z matmy,

kiedy tego ranka podchodzę do niego w parku na Washington Square.

Nie całuje mnie, bo nasze stosunki są ściśle tajne. Profesorom - zwłaszcza

etatowym wykładowcom wydziału matematyki - nie wolno romansować ze studentkami.

Nawet ze studentkami, które, jak ja, mają na karku prawie trzydziestkę i pracują

jako asystentki kierownika akademików, a mimo to chodzą na zajęcia wyrównawcze.

- Jasne, że przyszłam - mówię, starając się, by zabrzmiało to tak, jakby nigdy nie

było żadnej wątpliwości. Poza tą, oczywiście, że kiedy trzydzieści minut temu obróciłam

się na drugi bok i spojrzałam na zegar, i zobaczyłam dużą wskazówkę na dwunastce, a

małą na szóstce, to jedynym moim marzeniem było nakryć się znowu po czubek głowy i

na kolejne dwie i pół godziny zapaść w rozkoszną drzemkę. Bo czy nie po to mieszka się o

dwie przecznice od miejsca, gdzie się pracuje? Żeby można było wysypiać się do ostatniej

minuty?

Ale obiecałam.

A teraz jestem zadowolona, że wyczołgałam się spod mojej cieplutkiej, mięciutkiej

kołdry. Bo Tad wygląda fantastycznie. Poranne słońce lśni na jego długich, jasnych

włosach - ściągniętych w koński ogon, już niemal dłuższy od mojego - i na złocistych

włoskach gołych nóg.

Widzę całą masę tych złocistych włosków, a to za sprawą krótkich spodenek do

biegania, które ma na sobie.

Halo, Panie Boże, jesteś tam? To ja, Heather. Chciałam Ci tylko podziękować.

Dziękuję za jasne słońce i czyste, chłodne powietrze. I za ślicznie kwitnące wiosenne

kwiatki.

I za etatowych wykładowców w krótkich spodenkach. To wszystko naprawdę jest

warte, żeby zerwać się dwie i pół godziny przed czasem. Gdybym wcześniej zdawała sobie

z tego sprawę, wstawałabym tak już od dawna.

No... może bym wstawała.

- Pomyślałem sobie, że zaczniemy powoli - informuje mnie Tad. Wykonuje

rozciągające ćwiczenia na parkowej ławce. Uda ma smukłe, mięśnie wyrobione,

pozbawione grama tłuszczu. Nawet w pozycji rozluźnionej uda Tada są twarde jak

kamień. Wiem, bo ich dotykałam. Mimo że nasz wspólny pracodawca, Uniwersytet

Nowojorski, zabrania romantycznych związków ze studentami, Tad i ja spotykamy się

potajemnie.

Bo kiedy jesteście tuż przed trzydziestką lub tuż po niej, a ty nadrabiasz matmę,

żeby móc się zapisać na prawdziwe zajęcia, to kto by się przejmował?

Nawiasem mówiąc, minęła już cała wieczność, odkąd na jakieś chodziłam. Więc

niby co powinnam była zrobić? Czekać do maja, aż zajęcia się skończą, i dopiero wtedy

rzucić się na niego? Tak. Jakby to było możliwe.

Zwłaszcza jeśli mowa o Tadzie. Chcę przez to powiedzieć, że facet jest w świetnej

formie - trochę dlatego, że uprawia sport (biega, przepływa ileś tam basenów w centrum

sportowym i gra w zabójczej drużynie frisbee), a trochę dlatego, że niesamowicie zdrowo

się odżywia.

Oczywiście, jeśli uznać za zdrowe niejedzenie mięsa, o czym nie jestem

przekonana.

Kiedy ja jestem rozluźniona, moje uda przypominają gąbkę. Trochę dlatego, że nie

biegam, nie pływam i nie gram w żadne frisbee, a trochę dlatego, że zjem wszystko,

byleby było polane czekoladą albo keczupem. Albo nawet i niepolane, jak w przypadku

pączków Krispy Creme (które Tad też uznaje, bo są smażone na oleju roślinnym, a nie na

smalcu. Chociaż zauważyłam, że kiedy Tad je pączki, to już po jednym wygląda na

usatysfakcjonowanego, podczas gdy ja muszę wykończyć całe pudełko, bo nie mogę

przestać o nich myśleć, dopóki nie mam pewności, że wszystkie zniknęły. Dziwne, co?)

Zaraz, zaraz. Dlaczego myślę o pączkach? Przecież mamy ćwiczyć.

- Chcesz się porozciągać? - pyta Tad, dotykając piętą pośladka. Wiem, że pośladki

Tada są równie twarde jak jego uda. A moja pupa jest nawet jeszcze bardziej gąbczasta

niż uda. Chociaż na tyle duża, że łatwo mogę jej dotknąć piętą. Bez żadnego rozciągania.

- Jasne - mówię.

Kiedy się rozciągam, zauważam, że wszyscy biegają po parku w krótkich

spodenkach, tak jak Tad. Tylko ja jestem w legginsach. Albo, trzeba raczej powiedzieć, w

spodniach do jogi. Bo nie ma mowy, żebym się ubrała w legginsy. Spójrzmy prawdzie w

oczy, Mischą Barton to ja nie jestem.

Dlatego tak się ucieszyłam, kiedy znalazłam spodnie do jogi, przypominające

niemal dzwony. I właśnie je włożyłam zamiast legginsów czy spodenek do biegania. Mam

nadzieję, że ich kształt równoważy moją figurę, więc nie wyglądam, no wiecie, jak laleczka

Weeble.

- Okej - rzuca Tad, uśmiechając się do mnie z góry. Nosi okulary w złotych

oprawkach, które nadają mu szczególnie profesorski wygląd. Uwielbiam je. Za nic byście

nie zgadli, że za tymi szkłami ma najpiękniejsze na świecie błękitne oczy. Czego nie

widać, dopóki nie zdejmie okularów. A robi to tylko wtedy, kiedy szykuje się do łóżka. -

Cztery okrążenia to półtora kilometra. Ja zwykle robię dwanaście okrążeń. Może być?

Zaczniemy spokojnie i powoli, bo to twój pierwszy dzień.

- Och - mówię. - Mną się nie przejmuj. Biegnij we własnym tempie. Dogonię cię.

Złociste brwi Tada się ściągają.

- Heather, jesteś pewna?

- Oczywiście - odpowiadam ze śmiechem. - Nic mi nie będzie. To tylko poranny

jogging.

- Heather. - Tad nadal wygląda na zaniepokojonego. - Nie staraj się tego

bagatelizować. Wiem, że to dla ciebie wielki krok, i bardzo jestem dumny, że przyszłaś.

Szczerze. Zależy mi na tobie i twoje zdrowie naprawdę mnie interesuje. Trenowanie

biegów to poważna sprawa. Zrobisz coś źle i możesz nabawić się kontuzji.

Ci sportowcy! To dopiero modele. Poranne biegi, treningi lekkoatletyczne. Kto by

sobie zawracał tym głowę? Cokolwiek byście mówili, dla mnie brzmi to koszmarnie.

Chwileczkę... rzeczywiście tak pomyślałam? Nie, nie to chciałam powiedzieć.

Wcale nie. Będzie naprawdę super. Odzyskam figurę. Bo, jak zawsze powtarza mi Tad,

nie jestem gruba. Po prostu muszę nabrać trochę lekkości.

- Biegnij pierwszy - mówię do niego z uśmiechem. - Będę tuż za tobą.

Tad wzrusza ramionami, puszcza do mnie oczko - myślę, że równie dobrze jak ja

wie, że za chwilę pozostawi mnie w tumanie kurzu - i rusza.

Tak. Nie ma mowy, żebym dała radę dotrzymać mu kroku. Ale w porządku. Po

prostu będę biegła w swoim własnym tempie. Na luzie. Proszę bardzo. Widzicie? Robię

to! Biegnę! Hej, popatrzcie na mnie! Biegnę! Bieg...

Cabot Meg - Zbrodnie w rozmiarze XL 03 - Zabojstwo z lekka nadwaga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: