Holt Victoria - Córki Anglii 01 - Cud u świętego Brunona.pdf - Cykl Córki Anglii - teaw123

Philippa Carr

(Victoria Holt)

Cud u Świętego Brunona

(The Miracle at St Bruno’s)

Przełożyła Bożena Krzyżanowska

Prolog

Wczesnym rankiem w dzień Bożego Narodzenia tysiąc pięćset dwudziestego

drugiego roku opat Świętego Brunona rozsunął zasłony oddzielające kaplicę

Najświętszej Marii Panny od reszty kościoła, a tam, w żłóbku, zamiast

umieszczonej poprzedniego wieczoru pięknie wyrzeźbionej przez brata Thomasa

drewnianej figurki Jezuska, leżało żywe dziecko.

Przełożony opactwa, człowiek w podeszłym wieku, natychmiast uznał, że

migotliwy blask płonących na ołtarzu świec płata figle jego coraz słabszym oczom.

Przeniósł więc wzrok na nieruchome postaci Józefa, Marii i Trzech Króli, a potem

na ustawioną wysoko nad ołtarzem statuetkę Matki Boskiej. Ponownie zajrzał do

żłóbka, spodziewając się, iż zobaczy w nim drewnianą figurkę. Jednak nadal leżało

tam niemowlę.

Biegiem wypadł z kaplicy. Musi mieć świadków.

W krużgankach natknął się na brata Valeriana.

– Mój synu – oświadczył opat drżącym ze wzruszenia głosem. – Miałem

widzenie.

Wprowadził brata Valeriana do kaplicy i razem wpatrywali się w leżącą w

żłóbku dziecinę.

– To cud – oznajmił brat Valerian.

Wokół żłóbka utworzył się krąg odzianych w czerń postaci – brat Thomas z

drewutni, brat Clement z piekarni, bracia Arnold i Eugene z browaru, brat Valerian,

któremu największą radość sprawiało przebywanie w skryptorium, gdzie mozolił

się nad swym manuskryptem, oraz brat Ambrose, który zajmował się uprawianiem

ogrodu.

Opat bacznie im się przyjrzał. Wszyscy byli tak zdumieni i onieśmieleni, że

odebrało im mowę, jedynie brat Ambrose zawołał głosem pełnym podniecenia:

– I oto zesłano nam dziecinę!

Lśnienie jego oczu zdradzało silne emocje. Był bardzo młodym mnichem – miał

zaledwie dwadzieścia dwa lata, i to on przysparzał opatowi najwięcej obaw.

Starzec często zastanawiał się, czy Ambrose powinien zostać w zgromadzeniu,

chociaż niekiedy wydawało się, że to właśnie ów młodzieniec traktuje ideę życia

zakonnego bardziej żarliwie niż jego współtowarzysze. Ostatnimi czasy opat

doszedł do wniosku, że brat Ambrose równie dobrze może okazać się świętym, jak

i grzesznikiem; niezależnie od tego, kto zgłosi się po jego duszę – Bóg czy szatan –

brat Ambrose zostanie jego najbardziej oddanym uczniem.

– Musimy zająć się tym dzieckiem – oświadczył brat Ambrose żarliwie.

– Czy to możliwe, że zesłano je, by z nami zostało? – zapytał łagodny i

bezpośredni brat Clement.

– Skąd ono się tu wzięło? – zastanawiał się bywały w świecie brat Eugene.

– To cud – zripostował brat Ambrose. – Czy można kwestionować cuda?

Tak w istocie wyglądał cud w opactwie Świętego Brunona. Wkrótce wieść o

tym wydarzeniu rozniosła się po całej okolicy i ze wszystkich stron zaczęli

przyjeżdżać ludzie, pragnąc odwiedzić miejsce najwyraźniej cieszące się bożym

błogosławieństwem. Jak niegdyś Trzej Królowie, tak teraz mieszkańcy okolic

przywozili dziecięciu podarunki, a ludzie starzy – bogaci mężowie i niewiasty –

pisząc testamenty, nie zapominali o Świętym Brunonie. Dzięki temu po jakimś

czasie uprzednio wyraźnie podupadający klasztor – co stanowiło wieczny powód

zmartwień opata – stał się jednym z najbogatszych w południowej Anglii.

Drogocenna Madonna

Urodziłam się we wrześniu tysiąc pięćset dwudziestego trzeciego roku,

dziewięć miesięcy po owym bożonarodzeniowym poranku, kiedy to mnisi znaleźli

w żłóbku Dziecinę. Moje pojawienie się na świecie było następnym cudem, tak

przynajmniej zwykł mawiać ojciec. W owym czasie nie był już człowiekiem

młodym – przekroczył właśnie czterdziestkę. Niedawno ożenił się z moją matką,

kobietą młodszą od siebie o ponad dwadzieścia lat. Jego pierwsza żona kilkakrotnie

poroniła, a potem zmarła w połogu, wydawszy na świat martwego syna, nic więc

dziwnego, że gdy ojciec w końcu doczekał się dziecka, uznał jego pojawienie się za

cud.

Nietrudno sobie wyobrazić radość, jaka zapanowała w całym domostwie.

Opowiadała mi o tym Keziah, która pełniła funkcję mojej opiekunki i mentorki.

– Co to było! – mówiła. – Prawdziwe święto. Większych uroczystości nie

zorganizowano by nawet z okazji ślubu. W całym domu pachniało dziczyzną i

pieczonym prosięciem. Jedne ciasteczka zaprawiono wrotyczem pospolitym, inne

szafranem, nie brakowało też miodu pitnego do przepłukania gardeł, jeśli tylko ktoś

zechciał o niego poprosić. Ze wszystkich stron schodzili się żebracy. Dla nich był to

czas obfitości! Biedacy! Wędrowali do Świętego Brunona, by schronić się tam na

noc, coś przekąsić i otrzymać błogosławieństwo, a potem przychodzili do nas na

wrotycz pospolity i szafran. A wszystko to robiono ze względu na ciebie.

– I Dzieciątko – przypomniałam jej, jako że bardzo szybko zdałam sobie

sprawę ze znaczenia cudu u Świętego Brunona.

– I Dzieciątko – zgodziła się, a ilekroć o nim mówiła, jej twarz rozjaśniał

dziwny uśmiech, który sprawiał, że stawała się piękna.

Moja matka z ogromną przyjemnością zajmowała się ogrodem, dlatego nadała

mi imię Damask, od róży damasceńskiej, którą w tymże roku doktor Linacre,

lekarz króla, sprowadził do Anglii. Z czasem nabierałam coraz większego poczucia

własnej wartości, ponieważ mamie nie udało się urodzić ojcu więcej dzieci. W

ciągu następnych pięciu lat trzykrotnie poroniła. Byłam zatem rozpieszczana,

otaczano mnie miłością i nieustanną troską.

Mój ojciec był dobrym i łagodnym człowiekiem; codziennie dojeżdżał do biura

w Londynie. Każdego ranka przy naszym nabrzeżu odwiązywano łódź i ubrany w

ciemnoniebieską liberię służący wiózł ojca w dół rzeki. Czasami matka, trzymając

mnie na rękach, wychodziła, by go pożegnać. Namawiała mnie wówczas, żebym

mu machała, a ojciec patrzył na mnie z miłością, póki nie zniknęłyśmy mu z pola

widzenia.

Wielki, ozdobiony szczytami dom o drewnianej konstrukcji wybudowany został

przez mojego dziadka. Był to obszerny i wygodny budynek, wyposażony w salę

paradną, liczne komnaty i sypialnie, salon zimowy oraz trzy klatki schodowe. We

wschodnim skrzydle kamienna spirala prowadziła na poddasze, do pomieszczeń

zajmowanych przez służbę. Mieliśmy również spiżarnię, pralnię, piekarnię i stajnie.

Mój ojciec był właścicielem rozległych gruntów, które uprawiali chłopi

mieszkający na terenie posiadłości; nie brakowało też zwierząt – koni, krów i świń.

Nasza ziemia graniczyła z terenem należącym do opactwa Świętego Brunona, a

ojciec przyjaźnił się z kilkoma braciszkami zakonnymi, jako że swego czasu sam

miał zamiar zostać mnichem.

Między domem a rzeką znajdował się ogród, którym z ogromnym

namaszczeniem zajmowała się matka. Przez znaczną część roku kwitły w nim

kwiaty – irysy, lilie tygrysie, lawenda, rozmaryn, lewkonie i oczywiście róże, a

wśród nich najbardziej ulubiona róża damasceńska.

Równie piękne były trawniki, które dzięki bliskiemu sąsiedztwu rzeki zawsze

przykuwały wzrok wspaniałą zielenią. Ponadto zarówno matka, jak i ojciec

uwielbiali zwierzęta, mieliśmy więc psy i pawie. Często śmialiśmy się z

kroczących dumnie ptaków, pyszniących się pięknymi ogonami i ich dużo

skromniejszych partnerek, które wędrowały szeregiem za swoimi zarozumiałymi

panami i władcami. Jedno z moich najwcześniejszych wspomnień dotyczy

karmienia pawi tak uwielbianym przez nie groszkiem.

Zawsze bardzo lubiłam siadywać na kamiennym murku i patrzeć na rzekę.

Spoglądając na nią teraz, dostrzegam ciszę i spokój, jakich nie udało mi się znaleźć

w żadnym innym znanym miejscu. W owych dniach spędzonych w szczęśliwym

domostwie zdawałam sobie sprawę z cudownego poczucia bezpieczeństwa, nawet

jeśli wówczas go nie doceniałam. Nie byłam na tyle mądra, traktowałam to jako

coś całkiem zwyczajnego. Dość szybko jednak zostałam wyrwana z błogiego

dzieciństwa.

Pamiętam dzień, kiedy miałam cztery latka. Uwielbiałam obserwować łodzie

sunące po rzece, a ponieważ rodzice nie potrafili odmówić sobie przyjemności, jaką

było spełnianie moich zachcianek, ojciec częstokroć zabierał mnie nad brzeg rzeki

– nie wolno mi było chodzić tam bez opieki, gdyż obawiali się, że ich ukochanej

jedynaczce może przytrafić się coś złego. Stawałam na niskim kamiennym murku,

a ojciec na nim siadał, obejmował mnie mocno ramieniem i pokazywał

Holt Victoria - Córki Anglii 01 - Cud u świętego Brunona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: