Chiromancja.doc

Medytowanie skomplikowanych wzorów na dłoni jest sposobem na wprowadzanie się w odmienne stany świadomości, co może prowadzić do pozyskiwania informacji drogą pozazmysłową. Z tego powodu chiromancja jest fałszywą i niebezpieczną duchowością, przed którą ostrzegali natchnieni autorzy Starego i Nowego Testamentu.

Chiromancja

Mediumiczna praktyka odczytywania przyszłości człowieka na podstawie kształtu i rysunku papilarnego jego dłoni. Jedna z najstarszych i najbardziej rozbudowanych metod (patrz) wróżbiarstwa. Odczytywanie cech charakteru, wrodzonych predyspozycji, a także przeznaczenia człowieka na podstawie rysunku linii jego rąk znane jest od tysiącleci. Przez okres nowożytny swej historii chiromancja silnie związana jest z okultyzmem i astrologią (Gordon).
Podstawą zachodniej chiromancji była nauka o magicznej korespondencji w obrębie rzeczywistości (tradycja magii ceremonialnej). Dłoń pełniła „funkcje reprezentacyjne” wobec ludzkiego wnętrza i ludzkiego losu.
Od praktyków chiromancji wymagana jest nadzmysłowa intuicja. Przepowiednie formułowane są bowiem nie na podstawie obserwacji naturalnych, lecz po wprowadzeniu się w odmienny stan świadomości. O mediumicznym charakterze chiromancji świadczy np. reakcja sławnego siedemnastowiecznego ezoteryka Roberta Fludda, krytykującego rozszerzanie praktyk chiromantycznych na krój i układ linii papilarnych na podeszwach stóp. Według niego „tonąca w mikrokosmicznych mrokach” ludzka stopa pozostaje w najmniejszym kontakcie z planetarnymi fluidami i przez to nie zasługuje na szczególną uwagę (Bockenheim).
W czasach nowożytnych rozwinęły się również inne dziedziny wróżbiarstwa związanego z ludzkim ciałem: fizjonomika (wróżenie z rysów twarzy i owłosienia głowy), metoskopia (zajmująca się zmarszczkami na czole), „kosmiczna interpretacja znamion” oraz dziewiętnastowieczna, „naukowa” frenologia (badająca ukształtowanie czaszki).
Chiromancja jest pseudonauką. Jak każde wróżbiarstwo ogranicza wolność człowieka opierając się o teorię światopoglądową związaną z fatalizmem. Jest również fałszywą duchowością, bowiem wróżbiarstwo to symetryczne przeciwieństwo proroctwa (prorocy biblijni zawsze walczyli z wróżbitami). Katechizm kościoła Katolickiego w punktach 2115 oraz 2116 stwierdza: „Bóg może objawić przyszłość swoim prorokom lub innym świętym. Jednak właściwa postawa chrześcijańska polega na ufnym powierzeniu się Opatrzności w tym, co dotyczy przyszłości, i na odrzuceniu wszelkiej niezdrowej ciekawości w tym względzie. Nieprzewidywanie może stanowić brak odpowiedzialności”. „Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do Szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki, mające rzekomo odsłaniać przyszłość. Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem – połączonym z miłującą bojaźnią – które należą się jedynie Bogu”.

Gordon Stuart, „Chiromancja”, w: Encyklopedia zjawisk paranormalnych, Warszawa 1995; Bockenheim Wojciech, „Chiromancja”, w: Encyklopedia Nowej Ery, Wrocław 1996, Katechizm Kościoła Katolickiego, Pallotinum 1994. 

hasło z książki Roberta Tekieli "Leksykon zagrożeń duchowych oraz ideologii i praktyk New Age" cz. 1: Aikido-homeopatia, Pomoc Wydawnictwo Misjonarzy Krwi Chrystusa, Częstochowa 2008