Encyklika _Mediator Dei .pdf

Encyklika "Mediator Dei et hominum" o ĺwiħtej Liturgii

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pius_xii/encykliki/mediato...

Tekst pochodzi z serwisu www.opoka.org.pl

PIUS XII

ENCYKLIKA

MEDIATOR DEI ET HOMINUM

Do Czcigodnych Braci Patriarchw, Prymasw, Arcybiskupw, Biskupw i innych Ordynariuszw

utrzymujĢcych pokj i jednoĻę ze StolicĢ ApostolskĢ. O ĺWIĦTEJ LITURGII

C zcigodni Bracia Pozdrowienie i BĀogosĀawieĺstwo Apostolskie

WSTĦP

CzħĻę I. I. LITURGIA JEST KULTEM PUBLICZNYM

II. LITURGIA JEST KULTEM ZEWNĦTRZNYM I WEWNĦTRZNYM

III. LITURGIA PODLEGA HIERARCHII KOĺCIELNEJ

IV. POSTĦP I WZROST LITURGII

V. POSTĦPU LITURGII NIE MOņNA UZALEņNIAĘ OD PRYWATNEJ SAMOWOLI. TAKņE STAROņYTNOĺĘ NIE STANOWI

JEDYNEJ NORMY

CzħĻę II. I. NATURA OFIARY EUCHARYSTYCZNEJ

II. UCZESTNICTWO WIERNYCH W SKýADANIU OFIARY EUCHARYSTYCZNEJ

III. KOMUNIA ĺWIĦTA

IV. ADORACJA EUCHARYSTII

CzħĻę

III.

I. BREWIARZ

II. CYKL TAJEMNIC W ROKU LITURGICZNYM

III. CYKL ĺWIĦTYCH

CzħĻę

IV.

I. NIE ZANIEDBYWAĘ PRAKTYK POBOņNOĺCI

II. POPIERAĘ DUCHA LITURGICZNEGO I APOSTOLSTWO LITURGICZNE

EPILOG

WSTĦP

Kapþaıski UrzĢd Chrystusa doznaje kontynuacji przez ĺw. Liturgiħ

Pońrednik miİdzy Bogiem a ludŎmi (1) , arcykapĀan wielki, ktry przeniknīĀ niebiosa, Jezus, Syn BoŐy (2) , z chwilī gdy

podjīĀ dzieĀo miĀosierdzia, ktrym rodzaj ludzki obsypaĀ dobrodziejstwami nadprzyrodzonymi, zamierzaĀ niewītpliwie

naprawiġ stosunek miİdzy stworzeniem a Stwrcī zakĀcony przez grzech i przyprowadziġ nieszczİńliwe potomstwo

Adama, skaŐone zmazī pierworodnī, z powrotem do Ojca Niebieskiego, praŎrdĀa i celu ostatecznego wszystkich

rzeczy. Przeto podczas swego pobytu na ziemi nie tylko ogĀosiĀ On poczītek Odkupienia i zwiastowaĀ przyjńcie

Krlestwa BoŐego, lecz przez nieustannī modlitwİ i pońwiİcenie swojej osoby zabiegaĀ o zbawienie dusz, a w koĺcu,

wiszīc na krzyŐu, ofiarowaĀ Bogu samego siebie niepokalanego, "by oczyńciġ sumienia nasze od uczynkw martwych dla

sĀuŐenia Bogu Őyjīcemu" (3) .

W ten sposb wszyscy ludzie zostali szczİńliwie zawrceni z smutnej drogi, ktra wiodĀa ich ku zgubie i zagĀadzie, a

na nowo skierowani zostali do Boga, aby wspĀpracujīc w osiīgniİciu wĀasnej ńwiİtońci, ktrej ŎrdĀem jest krew

Baranka Niewinnego, oddawali chwaĀİ naleŐnī Bogu.

Atoli niebieski Odkupiciel pragnīĀ, by Őycie kapĀaĺskie, ktre w ńmiertelnym ciele rozpoczīĀ przez swoje modlitwy i

swī ofiarİ, przetrwaĀo rwnieŐ przez wieki w Ciele Jego Mistycznym, ktrym jest KońciĀ. Dlatego ustanowiĀ widzialne

kapĀaĺstwo, by na wszelkim miejscu byĀa skĀadana ofiara czysta (4) , w tym celu, by wszyscy ludzie tak ze Wschodu jak i

Zachodu, z grzechu uwolnieni z posĀuszeĺstwa nakazom swego sumienia, dobrowolnie i chİtnie sĀuŐyli Bogu.

Przeto KońciĀ, wierny i posĀuszny poleceniu swego zaĀoŐyciela, sprawuje urzīd kapĀaĺski przede wszystkim poprzez

liturgiİ. Na pierwszym miejscu czyni to przy oĀtarzu, gdzie siİ ofiara KrzyŐa nieustannie przedstawia i odnawia (5) z

rŐnicī jedynie w sposobie ofiarowania (6) . Nastİpnie czyni to przez Sakramenta, ktre sī szczeglnymi ńrodkami,

dajīcymi ludziom udziaĀ w Őyciu nadprzyrodzonym. Wreszcie peĀni ten swj urzīd przez hymn pochwalny, ktry

codziennie ńpiewa Bogu NajwyŐszemu.

"Piİkny zaiste to widok dla niebios i ziemi" - pisaĀ Nasz Poprzednik, niezapomnianej pamiİci Pius XI - "przedstawia

modlīcy siİ KońciĀ, gdy przez caĀy dzieĺ i noc caĀī nieustannie ńpiewa na tej ziemi psalmy, uĀoŐone pod natchnieniem

1 z 39

2009-04-19 17:49

Encyklika "Mediator Dei et hominum" o ĺwiħtej Liturgii

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pius_xii/encykliki/mediato...

Ducha ńw., skoro nie ma godziny, ktrej by nie uńwiİcaĀa wĀańciwa jej liturgia, skoro nie ma wieku w Őyciu ludzkim,

ktry by nie braĀ udziaĀu w dziİkczynieniach, w pochwaĀach, w prońbach i w przebĀaganiach wsplnej modlitwy CiaĀa

Mistycznego Chrystusa, ktrym jest KońciĀ" (7) .

KoĻciþ pochwala i popiera studium liturgii i ruch liturgiczny

Wiadomo wam zapewne, Czcigodni Bracia, Őe przy koĺcu ubiegĀego i na poczītku obecnego stulecia, rozszerzyĀ siİ

szczeglny zapaĀ do nauk liturgicznych. WzbudziĀy go chwalebne wysiĀki tak ludzi prywatnych, jak przede wszystkim

gorliwe i wytrwaĀe starania niektrych klasztorw sĀawnego zakonu ńw. Benedykta. Dziİki temu nie tylko w wielu

narodach Europy, ale takŐe i w zamorskich krajach, powstaĀo owocne i godne pochwaĀy wspĀzawodnictwo, ktrego

skutki zbawienia zauwaŐyġ siİ daĀy zarwno w dziedzinie nauk teologicznych, gdzie liturgia tak zachodnich jak i

wschodnich obrzīdkw staĀa siİ przedmiotem dokĀadniejszego i gĀİbszego badania i poznania, jak w dziedzinie

duchowego Őycia, rwnieŐ prywatnego, wielu chrzeńcijan.

WzniosĀe ceremonie Ofiary OĀtarza doznaĀy lepszego poznania, zrozumienia i docenienia. Zaczİto coraz tĀumniej i

czİńciej przystİpowaġ do Sakramentw ńw. i smakowaġ w modĀach liturgicznych. Kult Eucharystii - naleŐy to podkreńliġ

- zostaĀ uznany za ŎrdĀo i ońrodek prawdziwej poboŐnońci chrzeńcijaĺskiej. Ponadto jańniejsza staĀa siİ prawda, Őe

wszyscy wierni tworzī jedno zwarte ciaĀo, ktrego gĀowī jest Chrystus, i Őe lud chrzeńcijaĺski ma obowiīzek braġ

udziaĀ w liturgii we wĀańciwy sposb.

KoniecznoĻę kierownictwa ze strony PapieŇa

Wiadomo wam niewītpliwie, Őe Stolica Apostolska nigdy nie zaniedbaĀa usilnych staraĺ, by lud jej powierzony

przejīĀ siİ naleŐytym i czynnym zrozumieniem liturgii. CzuwaĀa ona rwnieŐ nad tym, by ńwiİte obrzİdy jańniaĀy takŐe

na zewnītrz naleŐytī godnońciī. My sami, gdy na ten temat przemawialińmy, jak zwykle, do kaznodziejw

wielkopostnych tego ńwiİtego miasta w 1943 r., mocnońmy ich upominali, by zachİcali swoich sĀuchaczy do coraz

gorliwszego udziaĀu we Mszy ńw. A nie tak dawno, pragnīc by lepiej zrozumiano modlitwy liturgiczne i by zaostrzyĀ siİ

smak w kosztowaniu zawartej w nich prawdy i piİkna, kazalińmy na nowo przetĀumaczyġ z oryginaĀu na jİzyk Āaciĺski

ksiİgi Psalmw, z ktrych skĀadajī siİ w wielkiej mierze modlitwy KońcioĀa Katolickiego (8) .

Fakty zaniedbania i przesady - nadto niebezpieczeıstwo dla czystoĻci wiary

JednakowoŐ, o ile wszystkie te wysiĀki, z powodu zbawiennych skutkw, ktre z nich pĀynī, nie maĀo pociechy nam

przynoszī, to jednak obowiīzek sumienia wymaga, byńmy zwrcili swī uwagİ na sposb gĀoszenia przez niektrych

owej odnowy w tej dziedzinie oraz byńmy pilnie dbali, aby ich zamierzenia nie przekroczyĀy wĀańciwej miary i nie

zeszĀy na manowce. Jeńli bowiem z jednej strony wielce bolejemy nad tym, Őe w niektrych krajach duch ńwiİtej

Liturgii, jej znajomońġ i ukochanie sī niekiedy nikĀe lub prawie Őadne, to z drugiej strony z wielkī troskī i lİkiem

zauwaŐylińmy, Őe niektrzy skĀaniajī siİ zbytnio do nowońci i zbaczajī z drogi zdrowej nauki i rozwagi. Wńrd swoich

mianowicie zamierzeĺ i Őyczeĺ, by odnowiġ Liturgiİ ńwiİtī, przemycajī czİsto zasady, ktre w teorii lub w praktyce

tİ ńwiİtī sprawī naraŐajī na niebezpieczeĺstwo, a nieraz zaraŐajī jī bĀİdami przeciw wierze katolickiej i nauce

ascezy.

Czystońġ zań wiary i nieskazitelnońġ moralnońci powinny stanowiġ szczeglnī normİ liturgii, ktra winna byġ

caĀkowicie zgodna z mīdrymi naukami KońcioĀa. Jest wiİc naszym obowiīzkiem pochwalaġ i potwierdzaġ to, co

sĀuszne, a hamowaġ lub odrzucaġ to, co z prawdziwej i sĀusznej drogi zboczyĀo.

Niechaj jednak opieszali i gnuńni nie sīdzī, Őe chwalimy ich, gdy ganimy bĀīdzīcych lub hamujemy zbyt ńmiaĀych;

podobnie i nieroztropni niechaj nie myńlī, Őe cieszī siİ naszym uznaniem wtedy, gdy karcimy niedbaĀych i leniwych.

Szczeglne uwzglħdnienie liturgii KoĻcioþa Zachodniego

Z faktu, Őe encyklika ta omawia gĀwnie liturgiİ Āaciĺskī, nie naleŐy wnioskowaġ, jakobyńmy mniej cenili czcigodne

liturgie KońcioĀa Wschodniego. Obrzİdy te, przekazane dawnymi i sĀawnymi dokumentami, sī nam drogie na rwni z

Āaciĺskimi. Lecz szczeglne warunki KońcioĀa Zachodniego sī raczej tego rodzaju, Őe zdajī siİ wymagaġ interwencji

Naszego autorytetu.

Moment zgody miħdzy narodami

Niechaj wiİc wszyscy chrzeńcijanie z ulegĀońciī przyjmī gĀos wsplnego Ojca, ktry gorīco pragnie, by wszyscy w

2 z 39

2009-04-19 17:49

Encyklika "Mediator Dei et hominum" o ĺwiħtej Liturgii

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pius_xii/encykliki/mediato...

ńcisĀej jednońci z Nim przystİpowali do oĀtarza, wyznawajīc tİ samī wiarİ, poddajīc siİ temu samemu prawu oraz

uczestniczīc jednomyńlnie i zgodnie w tej samej Ofierze. Wymaga tego doprawdy czeńġ Bogu naleŐna; wymagajī tego

rwnieŐ potrzeby dzisiejszych czasw. Albowiem, gdy dĀuga i okrutna wojna rozdzieliĀa ludzkońġ nieprzyjaŎniī i

rzeziami, sĀusznie ludzie dobrej woli starajī siİ wszelkimi skutecznymi sposobami doprowadziġ wszystkich do zgody.

Wierzymy jednak, Őe Őadne zamiary i Őadne starania nie okaŐī siİ w tym wypadku tak skuteczne, jak czynna gorliwońġ

i natchnienie religijne, ktrymi powinny siİ przejīġ i kierowaġ chrzeńcijanie i to tak, by przyjmujīc szczerym sercem

te same zasady Prawdy, Āīczīc siİ ochoczym posĀuszeĺstwem z prawowitymi Pasterzami oraz skĀadajīc naleŐny hoĀd

Bogu, stworzī spoĀecznońġ braterskī, jako Őe: "Wielu nas jest jednym ciaĀem, wszyscy ktrzy z jednego chleba

poŐywamy" (9) .

CZĦĺĘ PIERWSZA - CHARAKTER, POCHODZENIE I POSTĦP LITURGII

I. LITURGIA JEST KULTEM PUBLICZNYM

Czþowiek winien czcię Boga cnotĢ religii prywatnie i publicznie

Zasadniczy obowiīzek czĀowieka polega niewītpliwie na tym, aby kaŐdy zwracaĀ siebie i swe Őycie ku Bogu. "On to

bowiem jest, z ktrym przede wszystkim winnińmy siİ Āīczyġ jako z nieustannym poczītkiem, ku Niemu winien

kierowaġ siİ wytrwale nasz wybr, jako ku ostatecznemu celowi. Jego tracimy przez grzeszne zaniedbanie. Jego

winnińmy odzyskiwaġ przez wiarİ i ufnońġ" (10) . Wtedy zań czĀowiek kieruje siİ wĀańciwī drogī ku Bogu, gdy uznaje Jego

NajwyŐszy Majestat i najwyŐszī jego nauczycielskī wĀadzİ, gdy ulegĀym umysĀem przyjmuje objawione przezeĺ prawdy

i poddaje siİ z religijnym posĀuszeĺstwem Jego przykazaniom; krtko mwiīc, gdy skĀada Bogu Jedynemu i

Prawdziwemu naleŐyty kult i posĀuszeĺstwo przez cnotİ religii. ChociaŐ ten obowiīzek wiīŐe w pierwszym rzİdzie

kaŐdego z osobna, obowiīzuje on jednak rwnieŐ caĀī wsplnotİ ludzkī zĀīczonī w jedno wzajemnymi wİzĀami

spoĀecznymi, skoro i ona zaleŐy od najwyŐszej wĀadzy BoŐej.

NaleŐy zań zauwaŐyġ, Őe ludzie w osobliwy sposb sī do tego zobowiīzani, gdyŐ Bg wynisĀ ich do porzīdku

przewyŐszajīcego naturİ.

Publiczny kult w Starym Testamencie ustalony przez samego Boga

RozwaŐajīc Stary Zakon przez Boga ustanowiony widzimy, iŐ Bg wydaĀ przykazania dotyczīce takŐe ńwiİtych

obrzİdw, i Őe dokĀadnie ustanowiĀ przepisy, ktrych lud byĀ zobowiīzany przestrzegaġ w oddawaniu Mu prawowitego

kultu.

W tym celu ustanowiĀ Bg rŐne ofiary i okreńliĀ rozmaite ceremonie przy skĀadaniu pońwieconych Mu darw. RwnieŐ

i to wszystko, co siİ tyczyĀo arki przymierza, ńwiītyni i dni ńwiītecznych, dokĀadnie okreńliĀ. UstanowiĀ ponadto

pokolenie kapĀaĺskie oraz NajwyŐszego KapĀana, a takŐe ustaliĀ i opisaĀ szaty, ktrych sĀudzy oĀtarza mieli uŐywaġ, i

inne rzeczy, ktre miaĀy zwiīzek z kultem Boga (11) .

A wszak kult ten nie byĀ niczym innym, jeno pewnym zacienionym obrazem (12) tego kultu, ktrī Ojcu niebieskiemu

skĀadaġ miaĀ NajwyŐszy KapĀan Nowego Testamentu.

W Nowym Testamencie Sþowo staje siħ Ciaþem aby byþo najwyŇszym

Kapþanem: czczĢc Boga i uĻwiħcajĢc ludzi - UrzĢd ten peþni przez caþe Ňycie,

gþwnie w Wieczerniku i na KrzyŇu

Albowiem, skoro tylko boskie "SĀowo ciaĀem siİ staĀo" (13) , objawia siİ ńwiatu jako ubogacone urzİdem kapĀaĺskim,

poddajīc siİ Ojcu Przedwiecznemu, a nie zaniechaĀo tego nigdy przez caĀy czas swego Őycia: "Przychodzīc na ńwiat,

mwi: ...Oto idİ..., abym peĀniĀ, BoŐe, wolİ Twojī..." (14) , a w krwawej ofierze KrzyŐa dopeĀniĀo tego w przedziwny

sposb: "Z tej to woli zostalińmy uńwiİceni ofiarī ciaĀa Jezusa Chrystusa raz na zawsze" (15) .

Czynny tryb Őycia Jezusa wńrd ludzi nie miaĀ innego celu. JuŐ jako dziecko zostaĀ ofiarowany Bogu w ńwiītyni

Jerozolimskiej. Jako mĀodzieniec ponownie sam siİ udaje i nastİpnie raz po raz do niej powraca, by pouczyġ lud i

modĀy zanosiġ. Zanim rozpocznie swī publicznī dziaĀalnońġ, zachowuje przez 40 dni postu. SĀowami oraz przykĀadem

upomina wszystkich, aby nie tylko w dzieĺ, ale i w nocy zanosili bĀagania do Boga. Jako nauczyciel prawdy "ońwieca

kaŐdego czĀowieka" (16) , aby ńmiertelni uznawali w wĀańciwy sposb Boga nieńmiertelnego a nie byli "synami odstİpstwa

3 z 39

2009-04-19 17:49

Encyklika "Mediator Dei et hominum" o ĺwiħtej Liturgii

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pius_xii/encykliki/mediato...

na zatracenie, ale wiary na pozyskanie duszy" (17) .

Jako pasterz zań kieruje swī trzodİ, prowadzi jī ku pastwiskom Őyciodajnym i ustanawia prawo po to, by nikt nie

odwracaĀ siİ od Niego i od drogi prostej, ktrī wskazaĀ, lecz aby wszyscy za Jego natchnieniem i dziaĀaniem

ńwiītobliwie Őyli.

Podczas Ostatniej Wieczerzy uroczystym i dostojnym obrzİdem obchodzi nowī Paschİ, ktrej zapewnia kontynuacjİ

przez boskie ustanowienie Eucharystii. Nazajutrz zań, wywyŐszony miİdzy ziemiī a niebem, skĀada zbawczī ofiarİ ze

swego Őycia, a z piersi swej przebitej rozlewa owe Sakramenta, ktre udzielajī skarbw odkupienia duszom ludzkim.

Czyniīc to wszystko, ma On na widoku jedynie chwaĀİ Ojca i coraz wiİksze uńwiİcenie czĀowieka.

W niebie kontynuuje urzĢd kapþaıski: osobiĻcie wstawiajĢc siħ u Ojca, a

rwnieŇ przez KoĻciþ, ktry ustanowiþ na KrzyŇu

Kiedy zań zasiadĀ na stolicy niebieskiej szczİńliwońci, nie pozwoliĀ, aby kiedykolwiek ustaĀ kult, ktry ustanowiĀ i

sprawowaĀ w ciīgu swego ziemskiego Őycia. Albowiem nie pozostawiĀ rodzaju ludzkiego w sieroctwie, lecz jak

nieustannie otacza go swojī potİŐnī i bezpońredniī opiekī, jako rzecznik u Ojca w niebiesiech (18) , tak teŐ wspomaga

go przez KońciĀ swj, w ktrym trwa poprzez wieki Boskī obecnońciī i ktry ustanowiĀ jako kolumnİ prawdy (19) i

szafarza Āaski, ufundowaĀ na ofierze krzyŐa, uńwiİciĀ i utrwaliĀ go na wieki (20) .

KoĻciþ uwiecznia urzĢd kapþaıski Chrystusa, poniewaŇ w nim i przez niego

dziaþa Chrystus Kapþan

KońciĀ ma wiİc ze SĀowem Wcielonym wsplny cel, wsplne zadanie i rolİ, ma mianowicie wszystkim podawaġ

prawdİ, ma bezpiecznie rzīdziġ i kierowaġ ludzkońciī, ma skĀadaġ Bogu miĀī i przyjemnī Ofiarİ i w ten sposb

przywrciġ miİdzy stworzeniem i Stwrcī podziwu godnī jednońġ i harmoniİ, ktrī ApostoĀ Narodw trafnie opisuje

tymi sĀowami: "juŐ nie jesteńcie gońġmi i przychodniami, ale jesteńcie wspĀobywatelami ńwiİtych i domownikami

Boga; ApostoĀowie i Prorocy sī tym fundamentem, na ktrym jesteńcie zbudowani a jego kamieniem wİgielnym jest

sam Chrystus Jezus. W nim caĀa budowla mocno jest zespolona i wzrasta, by tworzyġ ńwiītyniİ ńwiİtī w Panu. Na nim

wsparci, wznosicie siİ takŐe wy przez Ducha, aby staġ siİ przybytkiem BoŐym" (21) .

Przeto spoĀecznońġ, ustanowiona przez Boskiego Odkupiciela, zarwno poprzez naukİ i swoje rzīdy, poprzez ofiarİ i

Sakramenta przez Niego ustanowione, przez kapĀaĺstwo od Niego otrzymane, przez modlitwy i krew swojī nie dīŐy do

innego celu i nie ma innego zamiaru, jak z kaŐdym dniem rozrastaġ siİ i scalaġ. A to speĀnia siİ wtedy, gdy Chrystus w

duszach ludzkich niejako siİ zakorzenia i rozkrzewia i gdy nawzajem dusze ludzkie niejako Chrystusem siİ budujī i

pomnaŐajī, mianowicie tak, iŐby na tym ziemskim wygnaniu codziennie poszerzaĀ siİ ńwiİty przybytek, w ktrym

Majestat Bazy otrzymuje miĀy i prawowity kult. Dlatego teŐ w kaŐdej czynnońġ liturgicznej wraz z KońcioĀem obecny

jest Jego Boski ZaĀoŐyciel. Obecny jest w Najńwiİtszej Ofierze OĀtarza, tak w osobie ofiarujīcego kapĀana, jak przede

wszystkim pod postaciami Eucharystycznymi Obecny jest w Sakramentach przez swī moc, ktrī w nie wlewa, jako

narzİdzia do wywoĀania ńwiİtońci.

Obecny jest wreszcie w wznoszonych ku Bogu uwielbieniach i bĀaganiach, jak napisano: "Gdzie sī dwaj albo trzej

zgromadzeni w imiİ moje, tam ja jestem w pońrodku nich... (22) .

Dlatego Liturgia jest kultem caþego Mistycznego Ciaþa: Gþowy i czþonkw

Liturgia ńwiİta stanowi wiİc kult publiczny, jaki Zbawiciel nasz, GĀowa KońcioĀa, Őywi dla Ojca Niebieskiego, i jaki

spoĀecznońġ wiernych oddaje ZaĀoŐycielowi swojemu, a przezeĺ Ojcu Przedwiecznemu. Krtko mwiīc, liturgia

obejmuje caĀkowity kult publiczny CiaĀa Mistycznego Jezusa Chrystusa, a wiİc Jego GĀowy i czĀonkw.

Akcja liturgiczna KoĻcioþa rozpoczyna siħ po ustanowieniu KoĻcioþa -

Liturgia wwczas siİ rozpoczİĀa, gdy KońciĀ przez Boga zostaĀ zaĀoŐony. Albowiem pierwsi chrzeńcijanie: trwali w

nauce apostolskiej i w uczestnictwie Āamania chleba i w modlitwach" (23) . Gdziekolwiek Pasterze mogī zebraġ gminİ

wiernych, tam stawiajī oĀtarz, na ktrym odprawiajī Mszİ ńwiİtī i wokĀ ktrego sprawujī inne obrzİdy, ktrymi

ludzie mogliby siİ uńwiİciġ i oddaġ Bogu naleŐytī chwaĀİ. Wńrd tych obrzİdw pierwsze miejsce zajmujī Sakramenty,

czyli siedem gĀwnych ŎrdeĀ zbawienia. Nastİpuje dalej sprawowanie chwalby BoŐej, przez ktrī wierni, miİdzy sobī

zjednoczeni, stosujī siİ do wskazwek PawĀa ApostoĀa: "Z wszelakī mīdrońciī nauczajcie i sami siebie napominajcie w

psalmach, hymnach i pieńniach duchownych, w Āasce ńpiewajīc w sercach waszych Bogu" (24) . Wreszcie przychodzi

czytanie Prawa, Prorokw. Ewangelii i listw Apostolskich, a w koĺcu homilia lub kazanie, w ktrym przewodniczīcy

4 z 39

2009-04-19 17:49

Encyklika "Mediator Dei et hominum" o ĺwiħtej Liturgii

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pius_xii/encykliki/mediato...

zgromadzenia przypomina przykazania Boskiego Mistrza, z poŐytkiem je objańnia, opowiada dzieje i waŐniejsze

zdarzenia z Őycia Chrystusa, a wszystkich obecnych zagrzewa odpowiednimi upomnieniami i przykĀadami.

- Rozpoczyna siħ kultem publicznym, ktry z czasem zostaje ubogacany

ceremoniami i formuþami; Sakramentami i Sakramentaliami, ktrymi bywa

uĻwiħcane caþe Ňycie ludzkie

Kult ustala siİ w dostosowaniu do okolicznońci i w miarİ potrzeb wiernych, rozwija siİ poprzez nowe obrzİdy,

wzbogaca siİ ceremoniami i formuĀami; i to zawsze w ten sposb, "abyńmy tymi symbolami... sami siebie upominali,

abyńmy sami sobie uńwiadamiali, o ile postīpilińmy naprzd, abyńmy sami siebie pobudzali do wzmoŐenia postİpw:

tym znakomitszy bowiem nastİpuje skutek, im gorİtszy poprzedza zapaĀ" (25) .

W ten sposb duch peĀniej i skuteczniej wznosi siİ do Boga, a kapĀaĺstwo Chrystusa trwa nieprzerwanie poprzez

wieki, gdyŐ liturgia nie jest niczym innym jak tylko wykonywaniem tegoŐ kapĀaĺskiego urzİdu. KońciĀ, podobnie jak

Jego GĀowa, stale jest obecny przy swoich synach, pomaga im i zachİca do ńwiİtońci, aby ozdobieni tī nadprzyrodzonī

godnońciī powrcili kiedyń do Ojca Niebieskiego. Obdarzonych Őyciem ziemskim wzbogaca on Őyciem nadprzyrodzonym

i niejako rodzi ich ponownie. Umacnia ich mocī Duch Ńwiİtego w walce z nieubĀaganym wrogiem; zwoĀuje wiernych do

oĀtarzy i nieustannymi radami i wezwaniami zachİca do godnego uczestnictwa i sprawowania eucharystycznej ofiary;

Őywi ich anielskim pokarmem, aby coraz mocniejszymi siİ stawali; oczyszcza i pociesza zranionych i skalanych przez

grzechy; tych ktrych natchnienie nadprzyrodzone powoĀaĀo do urzİdu kapĀaĺskiego, pońwiİca przez prawowity

obrzİd.

ÿaskī niebieskī i niebieskimi darami umacnia czysty zwiīzek tych, ktrzy sī wezwani do zaĀoŐenia i urzīdzenia

rodziny chrzeńcijaĺskiej. Wreszcie pokrzepiwszy i wzmocniwszy ostatnie chwile doczesnego Őycia Wiatykiem

Eucharystycznym i Namaszczeniem ńwiİtym balsamem, odprowadza z gĀİbokī czciī zwĀoki swoich synw do grobu,

naboŐnie je tam skĀada i osĀania znakiem krzyŐa, by kiedyń, przezwyciİŐywszy ńmierġ, powstali do nowego Őycia. Nadto

bĀogosĀawi i modli siİ uroczyńcie takŐe za tych, ktrzy oddajī siİ sĀuŐbie Boga, aby osiīgnīġ doskonaĀońġ Őycia

zakonnego. W koĺcu podaje pomocnī dĀoĺ duszom pokutujīcym w oczyszczajīcym ogniu, ktre bĀagajī o

wstawiennictwo i modlitwy - by je do wiecznej doprowadziġ szczİńliwońci.

II. LITURGIA JEST KULTEM ZEWNĦTRZNYM I WEWNĦTRZNYM

PeĀny kult jaki KońciĀ oddaje Bogu, ma byġ zarwno zewnİtrzny jak i wewnİtrzny.

Kult zewnħtrzny

Zewnİtrzny - gdyŐ wymaga tego natura czĀowieka, ktra skĀada siİ z duszy i ciaĀa. Powtre dlatego, Őe z BoŐego

zrzīdzenia tak siİ dzieje, iŐ "gdy Boga poznajemy w sposb widzialny, to wwczas przez niego bywamy pozyskiwani dla

miĀowania rzeczy niewidzialnych" (26) .

Poza tym cokolwiek z ducha pochodzi, wyraŐa siİ w sposb przyrodzony przez zmysĀy. Kult BoŐy nie jest teŐ

wyĀīcznie sprawī jednostek, ale rwnieŐ i caĀej wsplnoty ludzkiej. Dlatego musi byġ spoĀeczny, co oczywińcie nie

mogĀoby siİ urzeczywistniġ, gdyby rwnieŐ w religii nie stosowano zewnİtrznych wiİzi i znakw. Wreszcie kult

zewnİtrzny ujawnia w osobliwy sposb jednońġ CiaĀa Mistycznego i stawia je we wĀańciwym ńwietle; wzmaga ńwiİtī

jego gorliwońġ, wzmacnia jego siĀy i oŐywia z dniem kaŐdym jego dziaĀalnońġ "Aczkolwiek ceremonie same w sobie nie

zawierajī Őadnej doskonaĀońci, ani ńwiİtońci, budzi siİ w duszy czeńġ dla rzeczy ńwiİtych, myńl wznosi siİ ku niebu,

poboŐnońġ siİ wzmacnia, a miĀońġ rozpala, rońnie wiara, gorliwońġ siİ utwierdza, dusze proste doznajī pouczenia,

przystraja siİ kult BoŐy, zachowuje siİ religia, a prawdziwych chrzeńcijan moŐna odrŐniġ od faĀszywych i

innowiercw" (27) .

Gþwnym elementem Liturgii jest kult wewnħtrzny

JednokowoŐ pierwiastkiem gĀwnym kultu BoŐego musi byġ pierwiastek wewnİtrzny. Trzeba bowiem stale Őyġ z

Chrystusem, caĀkowicie siİ Jemu oddaġ, aby w Nim, z Nim i przez Niego oddawaġ chwaĀİ Ojcu Niebieskiemu. Liturgia

zań ńwiİta wymaga, aby te dwa pierwiastki, zewnİtrzny i wewnİtrzny, ńcińle byĀy ze sobī zespolone. Ona sama, ilekroġ

przepisuje wykonanie jakiegoń zewnİtrznego aktu kultu, nie ustaje stale tego polecaġ. Na przykĀad, gdy chodzi o post,

w tych sĀowach nas zachİca: "aby, co przestrzeganiem naszym (postu) wyznaje siİ na zewnītrz, wywieraĀo skutek

wewnītrz" (28) . JeŐeli dzieje siİ przeciwnie i inaczej, w takim razie religia staje siİ niewītpliwie pustym obrzİdem i

prŐnī formī. Wiadomo wam, Czcigodni Bracia, Őe Boski nasz Mistrz uznaĀ za niegodnych ńwiītyni i kazaĀ wypİdziġ z

5 z 39

2009-04-19 17:49

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: