Conrad Joseph - Tajfun i inne.pdf.pdf - biblioteka morska - Mi-69

JOSEPH CONRAD

Tajfun

i inne opowiadania

Tower Press 2000

Ile marynarz z masztu wysokiego

Dokoła widzi morza w dzień bezwietrzny -

Tak wielka była Neptunowa sala...

Keats (Endymiom)

Tajfun

Kapitan MacWhirr z parowca „Nan-Shan” miał oblicze, które w świecie zjawisk fizycz-

nych stanowiło dokładny odpowiednik jego umysłu: nie odznaczało się ani stanowczością, ani

głupotą; nie posiadało żadnych cech wybitnych; było po prostu zwyczajne, beznamiętne i

niewzruszone.

Jego wygląd mógł czasami sugerować co najwyżej nieśmiałość, kiedy przesiadywał w róż-

nych biurach na lądzie, ze słabym uśmiechem na opalonej twarzy i spuszczonymi oczyma.

Skoro je podniósł, widać było, że są błękitne i patrzą prosto na rozmówcę. Włosy jasne i nad-

zwyczaj cienkie obejmowały od skroni do skroni łysą kopułę czaszki niby kępa puszystego

jedwabiu. Natomiast zarost twarzy, koloru płomiennej marchwi, wyglądał jak szczeć mie-

dzianego drutu przycięta krótko nad linią ust; i choćby nie wiedzieć jak gładko się ogolił, kie-

dy tylko poruszył głową, ogniste, metaliczne błyski przebiegały mu po policzkach. Wzrostu

był mniej niż średniego, o plecach lekko zaokrąglonych, a kończynach zbudowanych tak

mocno, że ubrania wydawały się zwykle odrobinę przyciasne na nogach i ramionach. Jakby

niezdolny pojąć różnicy klimatów na rozmaitych szerokościach geograficznych, nosił zawsze

brązowy melonik, brązowy garnitur i ciężkie czarne buty. Ten portowy strój nadawał jego

krępej postaci wygląd sztywnej, niezgrabnej elegancji. Cienki srebrny łańcuszek zegarka zwi-

sał na kamizelce, a kiedy schodził na ląd, nieodmiennie ściskał w potężnej, owłosionej ręce

swój elegancki parasol w najlepszym gatunku, ale zazwyczaj nie zwinięty. Młody Jukes,

pierwszy oficer, odprowadzając dowódcę do trapu, zdobywał się czasami na delikatną uwagę:

„Pan pozwoli, panie kapitanie” ─ i wziąwszy z szacunkiem parasol, unosił drążek, potrząsał

fałdami, w mgnieniu oka dokładnie je skręcał i oddawał kapitanowi; a minę miał przy tym tak

uroczystą, że pan Salomon Rout, pierwszy mechanik, paląc nad świetlikiem swoje poranne

cygaro, odwracał głowę, aby ukryć uśmiech. „Atak! Ten przeklęty drapak... Dziękuję panu,

dziękuję” ─ bąkał kapitan serdecznie, nie podnosząc oczu.

Mając tyle tylko wyobraźni, ile trzeba na przeżycie każdego poszczególnego dnia, był spo-

kojny i pewien siebie: z tego samego powodu nie było w nim ani trochę zarozumiałości.

Zwierzchnik obdarzony wyobraźnią bywa obraźliwy, wyniosły i trudno go zadowolić; każdy

zaś statek dowodzony przez kapitana MacWhirra był pływającym siedliskiem zgody i spoko-

ju. Prawdę mówiąc kapitanowi równie trudno byłoby ulec jakiemuś wybrykowi fantazji, co

zegarmistrzowi złożyć chronometr bez żadnych narzędzi prócz dwufuntowego młota i piły. A

jednak nieciekawe życie ludzi całkowicie pochłoniętych sprawami bieżącej chwili posiada

również swoje tajemnice. Na przykład w wypadku kapitana MacWhirra nie można było w

żaden sposób zrozumieć, co skłoniło do ucieczki na morze tego całkiem udanego syna drob-

nego sklepikarza z Belfastu. A przecież to właśnie zrobił, kiedy miał piętnaście lat. Wystar-

czyło się nad tym zastanowić, by wyobrazić sobie jakąś olbrzymią, potężną a niewidzialną

rękę, która wsuwa się w ziemskie mrowisko, chwyta za ramiona, uderza głowami o głowy i

pcha nieświadomych ludzi w kierunku niezrozumiałych celów, w strony, o których im się

nawet nie śniło.

Ojciec nigdy mu w gruncie rzeczy nie wybaczył tego głupiego nieposłuszeństwa. „Mogli-

byśmy się obejść bez niego ─mawiał później ─ ale mamy przecież sklep, a to nasz jedyny

syn”! Po jego zniknięciu matka bardzo płakała. Ponieważ nie przyszło mu na myśl zostawić

jakąś wiadomość o sobie, opłakiwano go jako zmarłego, dopóki po ośmiu miesiącach nie

przyszedł pierwszy list z Talcahuano. Był krótki i zawierał stwierdzenie: „Mieliśmy bardzo

piękną pogodę podczas rejsu”. Widocznie jednak w przekonaniu piszącego jedyną ważną

wiadomość stanowił fakt, że tegoż dnia kapitan wciągnął go na listę stałej załogi w stopniu

zwykłego marynarza. „Bo umiem pracować” ─ wyjaśnił. Matka znowu zalała się łzami, a

ojciec wyraził swoje uczucia słowami: „Tom jest osłem”. Był to zażywny mężczyzna skłonny

Conrad Joseph - Tajfun i inne.pdf.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: