Wykład 4
Po co uczyć różnych dyscyplin sportowych? By…
o Zainteresować ucznia
o Rozwijać u niego zdolności motoryczne
o Umożliwić realizację potrzeb agonistycznych
o Zapewnić możliwość uczestnictwa w rekreacji ruchowej
o Rozwijać talenty sportowe
Efektem końcowym nauczania ma być nawyk ruchowy, która ma się odbywać bez udziału świadomości. Zapewnia on wykonywanie zadań ruchowych poprawnie tzn. bez błędów technicznych, we właściwym tempie i obszerności, swobodnie. Daje możliwość koncentracji, skupienia uwagi na celu (np. w piłce nożnej na zdobyciu gola, a nie na tym, jak się kopie).
Nauka elementów techniki ma swoją określoną kolejność. Każda dyscyplina ma swoją specyfikę i swoją strategię. Trzeba znać ciągi metodyczne, np. ciąg metodyczny nauczania podań i chwytów, by czegoś skutecznie nauczyć. Uczniowie powinni stopniowo opanowywać technikę, a ostatecznym efektem ma być technika sportowa.
Jak uczyć? Są trzy metody:
o Metoda syntetyczna – nauczanie całościowe
o Metoda analityczna – odrębne nauczanie składowych elementów danej techniki, następnie łączenie ich w całość (np. skoki – rozbieg, odbicie, lot, lądowanie).
o Metoda kombinowana – nauczanie całościowe, a wybraną fazę ruchu analitycznie.
Droga do nawyku ruchowego prowadzi przez trzy stadia:
o Obraz ruchu
o Opanowanie umiejętności przez korygowanie błędów (stereotyp dynamiczny)
o Utrwalanie i udoskonalanie
Jak wszyscy uczniowie robią bezbłędnie ćwiczenie, tzn. że:
o Wcześniej to już opanowali
o Zbyt łatwe ćwiczenie im zadano
Trzeba robić wszystko, by ćwiczenia były skuteczne, a uczeń mógł odnieść sukces i satysfakcję. Trzeba pomagać uczniowi w pokonywaniu trudności.
Proces nauczania umiejętności
1. Baza motoryczna
o Wszechstronne ćwiczenia sprawnościowe
o Stosowanie ćwiczeń wyrównawczych
o Eksponowanie form ruchu przewidzianych jako część nauczanych technik
o Rozwijanie koordynacji ruchowej
2. Zainteresowanie ucznia lekcją
o Podejmowanie czynności motywujących
3. Wprowadzanie ćwiczeń pomocniczych (umożliwić poznanie i rozumienie własnego ciała)
o Ćwiczenia wymagające wyczucie rytmu
o Angażowanie do pracy wyizolowanych grup mięśni (napinanie – rozluźnianie)
o „przenoszenie jednego ruchu stopniowo przez ruchome ogniwa łańcucha”
o Umiejscowienie: rozgrzewka lub początek części głównej
4. Informacja – przez czynności informujące angażujące jak najwięcej analizatorów:
o Pokaz (analizator wzrokowy)
o Objaśnienie (analizator słuchowy)
o Pierwsze próby wykonania (analizator kinestetyczny)
5. Korygowanie błędów
o Trzeba stwierdzić, że:- błąd występuje i gdzie- co jest istotą błędu- który błąd jest ważniejszy („ognisko powstania błędów”)
o Korygowanie- skup się na najistotniejszym błędzie- nie zajmuj się wszystkimi błędami jednocześnie!- od najistotniejszych błędów
o Sposoby korygowania- szybkie – przerwanie ćwiczenia, pokaz, objaśnienie istoty błędu, powrót do ćwiczenia- opóźnione – usuwanie przyczyn powstawania błędów i po ich usunięciu powrót do ćwiczenia.- synchroniczne – równoczesne z ćwiczeniem – stosowane w ruchach rytmicznych (marsz, bieg, wiosłowanie) lub jako skrótowe przypomnienie wielokrotnie powtarzanych wcześniej korekt.
o Pomoc dla ucznia w uświadomieniu sobie błędu.- bezpośrednia pomoc (jak najczęściej!)- dodatkowe pobudzenie (postawienie zadania) – np. przy skoku w dal jeśli ktoś zbyt płasko się wybija, to trudno mu nad tym zapanować po samym objaśnieniu. Warto dać mu jakąś przeszkodę do przeskoczenia. Albo np. rysowanie stóp przy nauczaniu dwutaktu.
o Akcentowanie (np. w trakcie pokazu) – np. wolniejsze wykonanie czegoś, zatrzymanie się. Pamiętać należy o tym, by dane elementy pokazywać tak, by uczeń jasno widział co zrobić, np. w klęku podpartym wznos wyprostowanej NP – tego nie pokażemy przodem, bo nie będzie widać, trzeba odwrócić się bokiem.
Utrwalania i doskonalenie = doprowadzenie do nawyku ruchowego.
o Wielokrotne powtarzanie
o Zmiana warunków wykonania ćwiczenia (obciążenie, tempo, zmiana kierunku, wprowadzenie współzawodnictwa itp.)
o Eksponowanie efektu – jak najdalej, jak najwyżej, jak najszybciej, jak najcelniej.
wfkce