Opis Alantaru.pdf

Alantar

Wymiar sprawiedliwości; podzielony jest na

kilka działów. Pierwszy z nich stanowią rajcy,

przedstawiciele mieszczaństwa do których to należy

sądzenie wszystkich pospolitych spraw tj; roszczenia

prawne, zaniedbania, handel trefnym lub

niepełnowartościowym towarem, zatargi wśród chłopstwa i

mieszczaństwa, wszelkiego rodzaju oszustwa, naciągnięcia

czy lichwa. W przypadku spraw szlacheckich stworzono

specjalne sądy szlacheckie lub sejmiki, które decydują o

losach pozwanego. W szczególnych przypadkach sędzią

stawał się sam cesarz lub jego przedstawiciel np.: kanclerz

lub dowódca wojskowy. Ostatnią z możliwych instancji

jest specjalny organ powołany przez Burmistrza miasta lub

jego właściciela. Miało to miejsce zwłaszcza w przypadku

miast-państw, które tworzyły własne prawa. Doskonałym

przykładem jest Dal-Gahar, w którym sądy sprawują rajcy

(w poważniejszych sprawach powołują dodatkową ławę

przysięgłych/sprawiedliwych, którzy mają pomóc w

podjęciu słusznego wyroku) i mogą wydawać pełnomocne

wyroki nawet względem szlachciców, którzy wkraczając

na teren muszą szanować i respektować jego prawa i sądy.

Słynne pobicie chłopców stajennych dokonane

przez Galda al Finna doprowadziło do prawdziwych

zamieszek, a rozjuszony tłum szybko porwał butnego

winowajce. Wieść rozeszła się błyskawicznie, jednakże

Rajcy umyli ręce bojąc się z jednej strony wymierzyć

sprawiedliwość Szlachetnie urodzonemu Panu a z drugiej

szału nacierającego tłumu, który żądał sprawiedliwości.

Tak też szlachcic pozostał w rękach motłochu. Kilka minut

później zatłuczono go na śmierć przed wejściem do

ratusza, co miało być swoistym symbolem samym w sobie

ukazującym opieszałość Rajców jak i wymiaru

sprawiedliwości. Zmasakrowane zwłoki przywiązano do

konia i przeciągnięto przez znamienitą część miasta. Na

szczęście nie doszło do dalszych zamieszek a wzburzony

tłum niespiesznie rozszedł się do swych domostw. Niestety

skutki tego nagłego aktu zemsty czy raczej wymierzenia

sprawiedliwości były dla miasta opłakane. Dwa dni później

na czele oddziału gwardyjskiego, emisariusz cesarski

wkroczył do miasta. W ciągu kilku godzin zapadły wyroki,

wszyscy rajcy na czele z burmistrzem zostali ścięci w

wieży narożnej placu centralnego. Na nic okazały się

błagania znamienitych osobistości czy wielmożów

zaprzyjaźnionych ze skazańcami. Wysłannik Thanosa

przybył tu aby wymierzyć sprawiedliwość a nauczka ta

miała być przestrogą dla wszystkich mieszkańców

Alantaru. Rodziny ściętych zostały objęte banicją i

przepędzone z miasta. Jednakże to był dopiero początek, w

tym samym czasie gwardia nie próżnowała i zbierała już

wszystkich uczestników zajścia. Starcy, dzieci,

mieszczanie i chłopi, każdy kto był bezpośrednio

zamieszany w samowolnym wymierzeniu sprawiedliwości

znalazł się na placu centralnym. Niemały tłum skuty lub

związany czekał na Wysłannika. Czas mijał, z wieży

dobiegły przeraźliwe krzyki, które szybko zamarły.

Rajcom okazano litość i ścięto ich bez dodatkowych

męczarni. W końcu tuż po zmierzchu na oświetlonym

pochodniami tarasie pojawił się szczupły, niewysoki

mężczyzna, ciężki ryngraf przedstawiający czarnego

oksydowanego smoka spoczywał spokojnie na jego piersi.

Na placu zapanował dziwny spokój, cisza zwiastującą

nieuchronną przyszłość, przyszłość w której nikt nie mógł

liczyć na wyrozumiałość czy litość. Słowa emisariusza

wypowiedziane delikatnie i z umiarem uderzyły w motłoch

niczym fala przybojowa porywając ze sobą co słabsze

elementy nabrzeża. Ludzie zaczęli krzyczeć, błagać, setki

głosów po raz ostatni wzbiło się ku gwieździstemu niebu

licząc na cud, na cesarską łaskę. Jednakże władca był

daleko a nawet jeśli miałoby być inaczej ich los i tak był

już przesądzony. Tej nocy blisko tysiąc ludzi straciło życie,

część najbliższych rodzin została oskarżona i skazana na

niewolnictwo, pozostali wykupili swe winy dobrowolnie

oddając majątki na rzecz cesarza. Miasto stanęło na

granicy wytrzymałości, jednakże tym razem nikt nie

spróbował przeciwstawić się oczywistej

niesprawiedliwości. W zniszczonym Dalgaharze nie było

już bohaterów, byli tylko poddani Thanosa. Noc powoli

ustąpiła a nowy dzień rozświetlił karmazynową taflę

wypełniającą plac i jego najbliższe okolice. Dwa dni

później miejsca w radzie ponownie zostały obsadzone,

wybrano burmistrza a armia cesarska wymaszerowała w

drogę powrotną. Struktura miasta zmieniła się nie do

poznania, osamotnione majątki czekały na nowych

właścicieli a ci, którzy przeżyli, snuli się po ulicach mając

w głowach nieprzemijające obrazy rzezi. Tak, historia

Alantaru była burzliwa i krwawa a słynne słowa cesarza:

„Wszystko, co wspaniałe, rodzi się w bólu” tylko

potwierdzały niezmienną politykę państwa.

Sądownictwo miejskie; w epoce Thanosa było

brutalne i okrutne ale lud Alantaru i tak uważał je za

znośne, a wspomnienie czasów poprzedniego władcy i jego

koszmarnych dekretów po dziś napełnia ludzkie serca

lękiem i przerażeniem. Kara więzienia jako taka nie

istniała (z drobnymi wyjątkami, które mogły dotyczyć

znamienitych osobistości) a areszt jeżeli w ogóle

stosowano miał na celu tylko i wyłącznie dobro śledztwa;

kilka dni na sprawdzenie faktów i okoliczności sprawy,

przesłuchanie świadków (brutalne, niejeden raz kończyło

się zgonami przesłuchiwanego) i wydanie wyroku.

Oczywiście nikt rozsądny nie będzie tutaj obstawał i bronił

niezawodności systemu sądowniczego, jednakże przy tak

wielkiej ilości rozbojów, fałszerstw, naciągnięć, pobić i

zatargów był to jedyny skuteczny a co najważniejsze

szybki sposób. Wracając jednak do aresztów, w większości

przypadków podejrzanych osadzano w piwnicach ratusza,

gdzie czekali na wyrok. W samym Alantarze istnieją dwa

specjalnie przygotowane zamki pełniące rolę więzienia,

pierwszy położony w ścisłym sąsiedztwie stolicy

przeznaczony został dla wysokich dygnitarzy, wrogów

państwa lub ważnych osobistości przebywających w

Alantarze jako goście (dyplomaci, szpiedzy, itp. osoby) .

Drugi wybudowany jeszcze za poprzedniego cesarza

strzeże dostępu do cesarstwa od strony gór Księżycowych

a ogromny kompleks piwnic i podziemnych korytarzy w

końcu postanowiono wykorzystać. W przeciwieństwie do

pierwszego kierowane są tu osoby posądzone o zdradę

państwa, na które nałożono infamię, banicję lub

proskrypcję a najtwardsi z nich przeżywają do dwóch lat,

pracując w najcięższych i najbardziej niebezpiecznych

kamieniołomach Alantaru.

System sprawiedliwości; określony przez kodeks

Alantarski, dzieli się na kary „Na gardle i ręce” stosowane

za zbrodnie takie jak morderstwo, gwałt, rozbój,

kacerstwo, czarnoksięstwo, fałszowanie monety i kradzież.

Najczęstsze wyroki za tak ciężkie przestępstwa to

szubienica, ścięcie, spalenie, ćwiartowanie, wplatanie w

koło lub wbicie na pal. Wymierzenie kary ma miejsce w

centralnej części miasta na rynku lub przed budynkiem

najwyższej władzy w mieście (najczęściej Ratusz, kościół

Smoka lub dom Wójta, itp.). Tam też na stałe ustawiana jest

szubienica i inne potrzebne przyrządy, które nie służą tylko

ku przestrodze. W przypadku drobniejszych, lżejszych

występków najczęstsze kary to ucięcie ręki (za pierwszym

razem lewej aby złoczyńca mógł się wyżywić i uczciwie

pracować), języka, uszu lub napiętnowanie twarzy.

Oczywiście na skazańców często nakładano dodatkową

karę publicznej chłosty lub dyb czy pręgierza. Drugi rodzaj

czy raczej typ zadośćuczynienia wymierzanego przez sąd

zwano karą „Na skórze i sercu”. Począwszy od obdarcia

głowy ze skóry (skalpowania) aż po całkowite

oskórowanie, które, jeżeli tylko ofiara była wystarczająco

silna i przeżyła ten zabieg, kończono wystawiając ją na

gorące promienie słoneczne lub przywiązując ją w pobliżu

mrowiska. Do tego dokładano utratę czci, konfiskatę

majątku, proskrypcję i inne publiczne sankcje. To wszystko

uzupełniano o hańbiące dodatki np.: za zabicie swego

krewniaka, zwłoki zakopywano obok gościńca w lnianym

worku wypełnionym zdechłymi szczurami lub zatopienie

obciążonego kamieniami jeszcze żywego nieszczęśnika w

nieczystościach miasta (szambie) . Zdecydowana większość

wyroków poprzedzana była odpowiednimi „badaniami” a

cesarskie prawo często zachęcało do ich stosowania,

albowiem tylko na torturach ludzie otwierali się przed

majestatem prawa i wypuszczali prawdę na jaw. W

przeciwieństwie do swego poprzednika cesarz wydał

zalecenie o niestosowaniu tych praktyk wobec dzieci do lat

dwunastu, kobiet w ciąży, dostojników państwowych i

kościelnych, lekarzy, rycerstwu i niepełnosprawnych

starców. Ponadto stosowano liczne kary ośmieszające;

jazda na ośle wzdłuż głównych ulic miasta, wystawienie na

widok publiczny nagiego ciała, itp.

Słów kilka o banicji; stosuje się ją najczęściej w

przypadku kiedy winny zbiegł lub nie udało się go

schwytać. Wtedy to jego nazwisko i przydomek

wpisywany jest do księgi Wypędzonych, aby nie mógł tu

nigdy powrócić a sam tułał się po świecie w wiecznej

hańbie. Wygnania różnią się od siebie czasem (na rok,

miesiąc czy dożywotnie) i obszarem kary. Te najcięższe

mogą dotknąć nawet członków rodziny skazanego.

Z drugiej strony banicja stosowana jest jako akt

łaski, zastępując cięższe wyroki. W przypadku

wstawiennictwa szanowanych obywateli lub w przypływie

dobrego nastroju rajców; „Ze szczególnej łaski panów

rajców i dobrego słowa biskupa”, itd. Ponadto zarządzana

jest również w przypadku krzywoprzysięstwa, cudzołóstwa

i innych nieobyczajnych a wielce gorszących czynów.

Strażnicy miejscy; czyli narząd porządkowy

(czasami również wykonawczy), podzieleni byli na

dzielnice, im bogatsza tym większy i lepiej uposażony

oddział zostawał do niej przydzielony. Ponieważ

zajmowali się nie tylko utrzymaniem porządku na terenie

miasta ale odpowiadali również za ściganie i tropienie

przestępców często zdarzało się, iż ich obowiązki były

niebezpieczne i kończyły się tragicznie.

Odpuszczenie win i łaska panów; zdarzało się i

to nie rzadko, iż oskarżony niezależnie od świadków i

czynu zwalniany był z więzienia i odpuszczano mu

przynależną karę. Okazje były różne, przyjazd cesarza,

wielkie święto państwowe/religijne lub interwencje

wysoko postawionych osób. Swoistego rodzaju obyczajem

i niepisanym prawem było darowanie win zbiegłemu

przestępcy, który powrócił do miasta wraz z Cesarzem i

chociaż sztuka ta zazwyczaj nie udawała się zbyt łatwo,

odnotowano kilka prób kiedy to łotrzyk wślizgnął się do

Cesarskiego orszaku i wkroczył wraz z nim do miasta –

zapewniając sobie wystarczającą liczbę świadków tego

wydarzenia (czasami władca odpuszczał i zezwalał na

towarzystwo skazańca, jednakże łaska Cesarza zna swe

granice, o czym, jak widać, wielu zapomniało) .

Awanturnicy wysokiego stanu ; byli, są i będą

rzeczywistą plagą wielkich miast, nie dość tego, iż

posiadają papiery szlacheckie i sądzenie ich bez zgody

cesarza, jego emisariusza lub sądu szlacheckiego jest

niezgodne z prawem to w drastycznych przypadkach kiedy

wyrok wisi im już tuż nad karkiem z wielką łatwością

uzyskują wstawiennictwo poważanych osób lub innego

rodzaju odpuszczenie win. Co gorsza ich czyny z biegiem

czasu nabierają na temperamencie aż (najczęściej)

nieodwołalnie kończą się śmiercią ich oraz osób

niewinnych. Niestety w znamienitej większości

przypadków rajcy byli i nadal są bezradni a jedyny sposób

to wydanie wyroku w zawieszeniu na wypadek gdyby w

przyszłości krewki szlachetka ponownie zechciał

wszczynać zatargi. Niestety i ten zabieg często jest

podważany i unieważniany przez wyższą instancję.

Różnorodność kulturowa; tak jak i ogromna

powierzchnia Alantaru uniemożliwiły scalenie i

ujednolicenie wymiaru sprawiedliwości. Prowincje, wolne

miasta, ziemie Lordów Protektorów i inne odległe tereny

nadal przestrzegają własnych kodeksów, praw i obyczajów.

Należy również pamiętać, iż tak złożony, niedokładny

system posiada wiele luk, które łatwo można wykorzystać

zwłaszcza jeżeli urodziło się szlachcicem. Z drugiej strony

prawa te nastawione są na szybkie i skuteczne

wymierzenie kary, co bardzo często prowadzi do sporej

ilości surowych wyroków skazujących (nie zawsze

słusznie, zwłaszcza kiedy sędzia orzekł wykonanie wyroku

zbiorowego) . Od kilkunastu lat zgodnie z zaleceniem

cesarza Thanos'a II zarządzono spisanie wszystkich praw

obowiązujących na jego ziemiach. Specjalni wysłannicy

zbierają je, segregują i porządkują aby nadać im spójny

charakter, niestety proces ten, jak i wdrożenie nowego

kodeksu, trwać będzie jeszcze kilka jeżeli nie kilkanaście

lat. Kolejnym czynnikiem mającym na celu zjednoczenie

cesarstwa są liczne podróże jego władcy, który nie tylko

bierze czynny udział w bitwach i wojnach ale w dobie

pokoju odwiedza co bardziej znaczące miasta i prowincje,

spotyka się ze swymi wasalami, odbiera przysięgi

wierności, wprowadza prawa i normuje obyczaje. Wizyty

te często mają pozytywny wpływ na miasta jak i ich

mieszkańców, jednakże obecność cesarza nie zawsze

oznaczać będzie poprawę sytuacji. Zdarzają się surowe

wyroki za zaniedbania a nawet kary śmierci za inne

poważniejsze wykroczenia.

Sądy Boże; ordalia, albowiem tak najczęściej

nazywano tę sądowniczą praktykę, wywodzą się z

zamierzchłych czasów lecz nadal obowiązują i stosowane

są dosyć chętnie przez wymiar sprawiedliwości (ale tylko

wobec osób o równym statusie społecznym, np.; rajcy nie

mogą wydać na sąd boży szlachcica itd.) . Zarządzane są w

sytuacji, kiedy poszkodowany nie jest w stanie

jednoznacznie udowodnić winy oskarżonego lub ten

ujawnił kontr świadków, którzy dowodzą o jego

niewinności. Tak skomplikowane i ciężkie sprawy

najczęściej rozsądzano za pomocą próby wrzącej wody;

oskarżony zanurzał rękę we wrzątku aby wyjąć

pozostawiony tam przedmiot. Jeżeli po paru dniach,

spędzonych pod czujnym okiem sędziów (najczęściej w

specjalnych izbach na terenie zakonu) jego rany nie

zasklepiły się wina była oczywista a oskarżony musiał

ponieść wszystkie konsekwencje przewidziane przez

prawo. Równie często stosowana była próba żelaza

polegająca na przejściu po dziewięciu rozpalonych do

białości lemieszach, oddalonych od siebie o dwa metry.

Jeżeli nieszczęśnik upadł podczas marszu, uznawano go

winnym i wymierzano należytą karę. Ostatnim, najbardziej

widowiskowym sposobem poznania prawdy, był i jest

pojedynek sądowy, który może zostać zarządzony zarówno

przez sędziego, poszkodowanego jak i oskarżonego. W

zależności od wagi sprawy, pojedynek może być toczony

na śmierć i życie, do pierwszej krwi lub poddania się

jednego z walczących. Pokonanemu najczęściej obcinano

rękę jako zadośćuczynienie za dopuszczenie się

krzywoprzysięstwa. Natomiast wszyscy, którzy świadczyli

o jego niewinności (posądzeni również o kłamstwo) mogą

wykupić się od należytej kary. Jednakże kwoty za

poświadczenie nieprawdy są tak wysokie, iż tylko

najbogatsi obywatele mogą sobie na to pozwolić. Po

wymierzeniu sprawiedliwości krzywoprzysięzcom,

oskarżony (jeżeli w ogóle jeszcze żyje) zostaje

uniewinniony lub skazany, w zależności od tego czy

wygrał czy też przegrał sąd boży. Czasami zdarza się, iż

jeden z uczestników pojedynku, wystawia w swoim

imieniu i zastępstwie przedstawiciela, który stoczy za

niego walkę. Taka osoba nie tylko musi się na to zgodzić

ale również powinna być zaakceptowana przez sędziego

(wiadomo, iż złoczyńcy i szumowiny nie mają prawa

występować w czyimś imieniu) . Każdy śmiałek, który

podejmie się tego zadania, musi zdawać sobie sprawę z

konsekwencji pojedynku albowiem obowiązywać go będą

te same zasady i prawidła.

rzeczywistości niezbędnej decyzji. Rada starszych wraz z

władcą ziem Sandor'em postanowiła przekształcić Ogot w

typową twierdzę graniczą, której głównym celem będzie

ochrona państwa jak i prewencyjne wypady w góry.

Natomiast centrum handlu, gospodarki jak i życia

przeniesione zostanie do obiecującego miasta położonego

o dwa dni drogi na północny wschód od Ogotu.

Lokalizacja faktycznie wydała się wyjątkowo korzystna,

otoczona od zachodniej strony rozległymi bagnami

mieścina miała w swoim bliskim otoczeniu sporą rzekę

Solkę, która umożliwia handel, spływ, łatwe nawadnianie

gruntów ornych oraz połów ryb. Jak się miało okazać

wybór był perfekcyjny, masa ludzi przymusowo

przeniesionych z Ogotu i okolicznych wiosek szybko

odbudowała swe domostwa a licznie przybyła szlachta,

kupcy i mieszczanie od razu nadali mieścinie rozgłosu.

Już po kilku latach zaobserwowano szybki wzrost

handlu a nowo wytyczone szlaki handlowe zaczęły

zapełniać się kupcami. Wracając jednak do porzuconego

Ogotu, jego stricte militarna funkcja nie tylko zapewniła

łatwiejszą obronę samego miasta (żołnierze nie musieli się

już przejmować roztrzęsionym tłumem mieszkańców) ale

również skutecznie chroniła przed górskimi bandami.

Albowiem we wcześniejszych latach swobodnie a co

gorsza najczęściej bezkarnie, wkraczały na tereny

księstwa, gdzie przez kilka tygodni napadały na wsie,

trakty i miasteczka. Pierwsze mury miejskie jakie

postanowiono wznieść powstały z dzikiego kamienia i

sięgały niewiele ponad trzy metry. Chociaż ich obronność

pozostawiała wiele do życzenia, na wiele lat wystarczyła,

uniemożliwiając pomniejszym hordom barbarzyńców czy

też zbyt zachłannym sąsiadom podbój.

Wokół stolicy jeszcze za rządów Okrutnego

poprowadzono fosę, którą podłączono do pobliskiej

spokojnej rzeki Solki. Nowo powstałe koryto uformowano

wokół murów miasta. Na samym początku fosa miała

około 3-4 metrów szerokości, jednakże już 50lat później

postanowiono ją poszerzyć i tak przybrała imponujący

rozmiar bliski ośmiu metrom o głębokości ponad trzech

metrów. W okolicy barbakanu utworzono niewielki zalew,

który rozciąga się na ponad dwadzieścia metrów a wody

małej Solki (tak nazwano odnogę) na powrót połączono z

macierzystą rzeką tuż przed ogromnymi połaciami Żabich

Bagien.

Stolica – Miasto Smoka

W zamierzchłych czasach, kiedy Alantar był tylko

jednym z wielu księstw ulokowanych pomiędzy dwoma

formacjami górskimi, jego głównym miastem był Ogot.

Położony u podnóża gór stanowił pierwszą i najważniejszą

zaporę dla większości barbarzyńców. Tuż obok murów

płynęła rwąca górska rzeka o zdradliwych zakolach i

niebezpiecznych skałach. Mieszkańcy zwali ją Ymmir ale

z biegiem czasu porzucono tę nazwę albowiem kojarzyła

się z wodzem Barbarzyńców, zamieniając ją na

Niespokojną. Liczne starcia z klanami, oblężenia jak i

wymuszone odsiecze pozostawiające miasto bez

doborowej obsady skłoniły do niechcianej ale w

W dniu dzisiejszym; stolica posiada dziesięć bram

wjazdowych i tak od północnej strony zgodnie z ruchem

słońca na firmamencie znajduje się Brama: Kalmorjańska,

Wiktyńska, Rzeźnicza, Czarnych Skrzydeł, Pierwszego,

Cesarska, Thanosańska, Smocza, Handlowa oraz ostatnia

Posłuszeństwa i Pokory (dwóch najważniejszych maksym

religii alantarskiej) . Od strony miasta zamykają je potężne

dębowe wierzeje, natomiast od zewnątrz opuszczana

żelazna krata zwana „Broną”. Pomiędzy tymi

zabezpieczeniami znajduje się kamienny korytarz o

sklepieniu łukowym wyposażony w liczne otwory

strzelnicze oraz dziury w stropie umożliwiające lanie

wrzącej smoły na wrogów próbujących przedrzeć się przez

ostatnią zaporę. Początkowo większość z bram

wjazdowych znajdowała się w wieżach narożnych

wyposażonych w zdobne blanki, jednakże z biegiem czasu

postępująca modernizacja murów obronnych wytworzyła

warowne barbakany, zbudowane z potężnych, doskonale

dopasowanych, bloków kamiennych. Dodatkowo mur

wyposażono w liczne okiennice umożliwiające

prowadzenie bezpiecznego a zarazem zabójczo

skutecznego ostrzału. Wszystkie bramy ulokowane przy

fosie posiadają zwodzone mosty, które podnoszone są po

zapadnięciu zmroku i opuszczane wraz z nastaniem

brzasku. To samo zresztą tyczy się samych bram, które po

zamknięciu otworzyć mógł tylko i wyłącznie burmistrz,

albowiem to właśnie do niego zanoszono klucze. W

związku z tym wielu spóźnialskich musiało przeczekać

całą noc poza bramą, a tylko najznamienitszym gościom

otwierano ją po zapadnięciu ciemności i to też nie zawsze.

Ponieważ liczba podróżujących stale wzrastała, a bramy

miały określoną przepustowość, szybko co sprytniejsi i

bardziej zaradni mieszczanie otworzyli karczmy, szynki i

gospody tuż u podnóża miasta. Spóźnieni goście znaleźli

spokojne miejsce gdzie mogli zjeść i przenocować a miasto

powolutku zaczęło rozbudowywać się poza miejskimi

murami. Wracając jednak do samych fortyfikacji, niespełna

sto lat temu cesarz postanowił wznieść dodatkowy,

wewnętrzny mur, który oddalony jest o niespełna dziesięć

metrów od murów zewnętrznych. Solidne mury

wewnętrzne chociaż nie tak grube jak ściana zewnętrzna

górują nad pierwszą linią fortyfikacji różnicą ponad dwóch

metrów wysokości. Wzdłuż murów rozmieszczono liczne

baszty, które nie tylko umożliwiały dostrzeżenie

nadciągającego nieprzyjaciela i jego ruchy ale stanowiły

dodatkowe wzmocnienie murów i doskonałe punkty

strzelnicze dla balist, kusz wałowych czy nawet

niewielkich katapult.

Zabezpieczenia stolicy; ponad wymienione liczne

fortyfikacje, fosę i potężne mury Cesarz wydał prawo, na

którego mocy przedmieścia jak i wszystkie dobudówki,

które mogłyby przeszkodzić w obronie miasta miały być

zrównywane z ziemią na czas oblężenia. Niestety cierpieli

na tym głównie najbiedniejsi oraz lud zamieszkujący

przedmieścia i podmurze, z drugiej strony mogli schronić

się w mieście i uratować życie. W wypadku kiedy

nieprzyjacielowi udałoby się przedrzeć przez mury lub

którąś z bram, centralna część miasta jak i złota dzielnica

wyposażone zostały w liczne dodatkowe baszty. Ponadto w

odległych dzielnicach wybudowano cztery czworokątne

baszty, które miały zapewnić schronienie najważniejszym

mieszkańcom miasta. Ostatnie zabezpieczenie stanowią

potężne łańcuchy wpuszczone na hakach w głąb murów

narożnych kamienic, które można dowolnie napinać i

naprężać tworząc swoistego rodzaju ścianę, zza której

można prowadzić ostrzał. Dzięki temu odcina się cały

rynek i niektóre części co bogatszych dzielnic.

Obowiązki na czas oblężenia; każdy legalnie

zarejestrowany cech ma obowiązek bronić wybrany

odcinek murów wraz z bramą lub basztą, jeżeli takie

znajdują się w jego granicach. Wieki temu system ten nie

był zbyt dokładnie opisany, jednak w późniejszym okresie

cesarz dokładniej sformułował obowiązki miasta. Narzucił

na cechy wymóg dostarczenia piechoty w pełnym

rynsztunku bojowym, wozów z żywnością i bronią wraz z

woźnicami i pachołkami do obsługi. Ponadto każdy

sprawny obywatel miał i nadal ma prawny obowiązek

uczestniczyć w obronie miasta, a uchylenie się od tego

obowiązku lub dezercja karana jest śmiercią. Wręcz

identyczne prawa dotyczą obcokrajowców, którzy podczas

oblężenia znajdują się na terenie miasta. Osoby takie

muszą podjąć decyzję, walczą w obronie cesarza lub

zostają oskarżeni o zdradę, szpiegostwo lub bunt. Wyrok

wykonywany jest natychmiast.

Słów kilka o higienie i bezpieczeństwie; po

pierwsze – pożary, prawdziwa plaga największych miast,

która wielokrotnie nawiedzała stolice puszczając z dymem

całe jej dzielnice. Coraz to większa ciasnota zabudowań

sprzyjała i nadal sprzyja szerzeniu się ognia, a ogromna

liczba kominów wychodzących z piekarni, szmalcowni,

browarów, płatnerzy i kuźni na pewno bezpieczeństwa nie

poprawia. Dlatego też z biegiem lat powstało wiele praw

normujących zabudowę jak i ochronę pożarniczą.

Wszystkie kominy miały być wylepiane gliną, każdy dom i

kamienica musiały posiadać własne środki ratownicze, a

od czasów wybudowania czterech baszt po dostrzeżeniu

pożaru dawano sygnał za pomocą dzwonów. Każdy

obywatel miał obowiązek przybyć na pomoc. Lenistwo i

opieszałość karano, natomiast pierwszy, który przybiegł z

pełną beczką wody dostawał w nagrodę 5srebników, a

kolejny aż dwa. Ponieważ ratowanie płonącego domu

przysparzało sposobność rabunku, rada nakładała karę na

wszystkich, którzy przybyli na miejsce bez przyborów

ratowniczych. Pomimo tak licznych unormowań i

przymusu pomocy ogień i tak był zabójczy niszcząc

ogromne części miasta zwłaszcza jeżeli wybuchał w

dzielnicach biedoty gdzie domy budowane były i są z

drewna a nie z kamienia. Wracając jednak do higieny,

władze miasta kładą na nią duży nacisk. Dbają o wywóz

śmieci i nieczystości, choć w gorące letnie dni i tak

atmosfera staje się nieznośnie ciężka, wypełniając

powietrze najróżniejszymi smrodami. Pomimo budowania

mostków nad rynsztokami, odprowadzania rynien i

zamiatania ulic mieszkańcy, jak i tłumy przybyłych

podróżników skutecznie uniemożliwiają zapanowanie nad

porządkiem. Rada stara się z tym walczyć wydając liczne

zakazy np.: hodowli nierogacizny, magazynowania

towarów zwłaszcza żywności, itp. Jednakże wysiłki te i tak

były i są niewystarczające. Dopiero za czasów Thanosa II

miasto wybudowało system wodociągów, a inwestycja

okazała się na tyle użyteczna i dochodowa, iż Rada czerpie

z niej nie małe zyski, a i atmosfera w mieście stała się

lżejsza.

Noc w mieście; po zapadnięciu zmroku, większość

obywateli wcześnie kładzie się spać aby w pełni

wykorzystać światło dzienne do codziennych obowiązków.

Dla tych, którzy mogliby o tym zapomnieć wprowadzono

doniosły sygnał z dzwonnic, ogłaszający ciszę nocną i

obowiązek gaszenia ognia. Po tym praktycznie całe miasto

pogrąża się w ciemnościach. Co prawda istnieje kilka

uprzywilejowanych miejsc, w których światło można palić

przez całą noc, jednakże zezwolenia te wydawane są tylko

najważniejszym osobistościom w mieście lub okazjonalnie

np.: na noc zaślubin, z okazji obchodów świąt, itp.

Pomimo działalności straży miejskiej, gwardii i rajców w

nocy nie jest zbyt bezpiecznie. Nieliczni przechodnie mają

obowiązek poruszania się z latarnią, pochodnią lub lampą

albowiem miasto nie zostało wyposażone w żaden system

stałego oświetlenia. Każdy człowiek nie posiadający po

zmroku własnego źródła światła napotkawszy

przedstawicieli prawa może być ukarany grzywną a

nawet, w notorycznych przypadkach karą „Na głowie lub

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: