2. Władczyni Demonów.pdf

Geoffrey Huntington

Kruczy Dwór 2

Władczyni demonów

Prolog

Spalenie wiedźmy

A. D. 1522

Potrzeba szesnaście wozów torfu i pięćdziesiąt wiązek świeżo ściętych gałęzi, żeby spalić

wiedźmę.

- Mokre drzewo - wyjaśnia chłopcu Opiekun - pali się dłużej.

Mężczyźni z rękawami koszul podwiniętymi powyżej łokci układają drewno wokół stosu.

Plac jest wypełniony tłumem zagrzewającym ich do dzieła. W końcu egzekucja zdrajców to zawsze

podniosła uroczystość, a spalenie na stosie jest najucieszniejszym z widowisk. Wokół

oszołomionego chłopca kramarze w śmiesznych błazeńskich czapkach oferują pieczone kasztany i

gorące pieczone jabłka. Małpki wywijają koziołki przy wtórze skocznych melodii, wygrywanych na

lutniach przez ich właścicieli.

- Tam! - Woła ktoś z tłumu. - Tam jedzie!

Tłum wznosi okrzyk, gdy wóz wiozący wiedźmę nadjeżdża brukowaną ulicą:

- Spalić diablicę! Spalić wiedźmę! Spalić! Spalić! Spalić!

Chłopiec obraca się i szeroko otwiera oczy. Isobel Apostata spogląda na nich z zimną,

spokojną wzgardą. Z jej czarnych oczu sypią się skry, gdy tłum rozstępuje się, robiąc miejsce dla

wozu. Na jej widok silni mężczyźni osuwają się na klęczki, oczarowani straszliwą urodą

czarownicy. Chłopiec wie, że gdyby jej rąk nie pętał ten dziwny złoty łańcuch, wszyscy byliby w

ogromnym niebezpieczeństwie. Jednak spętana w ten sposób wiedźma nie zdoła już wyrządzić im

krzywdy, nie może wezwać na pomoc demonów Otchłani, które nie będą dłużej terroryzować

wiosek północno-wschodniej Anglii.

Jej aksamitna zielona suknia jest podarta i brudna. Rozpuszczone czarne włosy w nieładzie

opadają jej do pasa. Niegdyś była szlachcianką wywodzącą się z królewskiego rodu i panią

rozległych włości, która śmiała rzucić wyzwanie królowi Henrykowi VIII. Sędziowie uznali, że już

za samo to zuchwalstwo zasługuje na śmierć.

Są jednak grzechy gorsze od zdrady.

- Spójrz tam - wskazuje Opiekun. - Czy widzisz tego człowieka? Tego bez nóg, siedzącego

na wózku? To pod jego domem wiedźma odkryła Otchłań. Nie zważając na to, że nieszczęśnik tam

mieszka, otworzyła przejście między naszym światem a tym poniżej. - Opiekun milknie i po chwili

dodaje: - Widzisz skutki. Ten człowiek miał szczęście. Jego żona i synowie nie przeżyli kataklizmu.

- A ten złoty łańcuch...?

- Jego moc nie pozwala jej uciec ani przemienić nas wszystkich w ropuchy, szczury i robaki.

- Opiekun unosi wzrok ku szaremu, pochmurnemu niebu. - A przynajmniej modlę się o to. Modlę

się, aby szlachetni czarodzieje Bractwa Skrzydła Nocy, Bogu niech będą dzięki, znaleźli wreszcie

sposób, żeby ją pokonać.

Chłopiec patrzy, jak prowadzą wiedźmę na środek placu. Tłum napiera ze wszystkich stron.

Grad obelg i przekleństw spada na kobietę, która zaczyna wodzić wokół wzrokiem, w końcu

reagując na zniewagi tłumu. Gniewnie szczerzy zęby. Warczy i syczy jak kot zapędzony w kąt przez

stado rozjuszonych psów.

- Podejdź bliżej, chłopcze - mówi mu Opiekun. - Musisz to zobaczyć.

Po prawej stronie placu stoją dwie trybuny. Są pełne członków królewskiego dworu.

Właścicieli ziemskich i duchownych. Są tam arcybiskupi Yorku i Canterbury. Książę Norfolk.

Szwagier króla, książę Suffolk. Jest nawet kardynał Wolsey. Wszyscy przybyli zobaczyć klęskę

Isobel Apostaty, najbardziej znienawidzonej czarownicy w całej Europie, pani dworu składającego

się nie z rycerzy i szlachciców, lecz piekielnych bestii.

Strażnicy wloką ją pod pręgierz i rzucają na kolana przed sędziami. Wkładają jej na głowę

stożkowatą czapkę, na której wypisano słowa HERETYCZKA, CZAROWNICA, APOSTATA.

Odczytują wyrok śmierci, co tłum przyjmuje radosną owacją.

- Czy pozwolą jej mówić? - Pyta chłopiec, spoglądając na Opiekuna.

- Och, nie. Choć prawo skazańca do ostatniego słowa ma w tym królestwie wielowiekową

tradycję, Isobel Apostata jest zbyt niebezpiecznym więźniem. Kto wie, jaką straszliwą katastrofę

mogłaby na nas sprowadzić, nawet spętana złotym łańcuchem?

Jednak chociaż nie pozwolono jej mówić, wiedźma nadal może wrzeszczeć.

To przeraźliwy dźwięk, i wielu ludzi zakrywa uszy. Jej wycie odbija się upiornym echem od

ścian otaczających plac domów. Warczącą i szamoczącą się wiedźmę wloką na stos.

- Widzisz, to nie miało się tak skończyć - wyjaśnia Opiekun, pochylając się i szepcząc do

chłopca. - Isobel miała zostać królową Anglii. Zasiadając na tronie i dowodząc angielską flotą, z

łatwością mogłaby rządzić światem, wspomagana przez demony Otchłani.

Chłopiec patrzy, jak popychają wiedźmę po schodach na podium, na którym ułożono stos.

- Lecz członkowie jej Bractwa wydali ją królowi. Inni czarodzieje Skrzydła Nocy przejrzeli

jej zamysły i pojmali ją. To oni, a nie królewscy słudzy, skazali ją na ten los. I czy wiesz, dlaczego

tak się stało, chłopcze?

Chłopiec nie odrywa oczu od wiedźmy.

- Ponieważ prawdziwej mocy nie można znaleźć poprzez zło - odpowiada, nie odwracając

głowy. - Prawdziwa moc pochodzi wyłącznie od dobra.

Jego Opiekun uśmiecha się.

- Tak, chłopcze. Dobrze się nauczyłeś. Będziesz szlachetnym czarodziejem. Teraz patrz. I

wyciągnij naukę ze śmierci Apostaty.

Wiążą ją do pala takim samym złotym łańcuchem, jaki pęta jej przeguby. Jej czarne oczy

wciąż sypią skry, spoglądając po kolei na każdą twarz w tłumie, jakby chcąc zachować je wszystkie

w pamięci.

Jej spojrzenie pada na chłopca.

Ten z jękiem cofa się przed mocą, którą dostrzega w jej wzroku.

Na ten widok w oczach kobiety pojawia się radosny błysk. Wiedźma zanosi się śmiechem,

którego chłopiec nieprędko zdoła zapomnieć. Opiekun mocniej zaciska dłoń na jego ramieniu.

- Nie obawiaj się - szepcze. - Jej czas nadszedł.

Kat podpala stertę drewna ułożonego wokół pala. Isobel Apostata znów wrzeszczy.

- Nie myślcie, że tu umrę! - Woła wiedźma do tłumu, ignorując rozkaz zabraniający jej

mówić. - Nie myślcie, żeście zwyciężyli!

Chłopiec czuje, że zaciśnięta na jego ramieniu dłoń Opiekuna drży.

- To jeszcze nie koniec Isobel!

Torf staje w ogniu i płomienie z szumem buchają w górę, wijąc się i skacząc niczym

złośliwe chochliki. Iskra zapala suknię wiedźmy.

- Płonie! - Krzyczy ktoś w tłumie.

Stos pali się coraz mocniej i goręcej. Płonie tak intensywnie, że stojący kilka metrów od

niego chłopiec i jego Opiekun ledwie mogą znieść piekący w twarze żar. Pojawiają się gęste kłęby

smolistego dymu, przesłaniając widok. Wkrótce na placu robi się ciemno jak w nocy i tłum zaczyna

kaszleć, odsuwając się od stosu. Ohydny odór palonego ciała drażni nozdrza. W ciemności znów

słychać wycie wiedźmy. Wielu bierze je za krzyk agonii.

- Tak zginą wszyscy wrogowie króla! - Oznajmia kat.

Wtedy jednak wiatr rozwiewa dym, na moment znowu ukazując czarownicę. Chłopiec

widzi, że wiedźma stoi z uniesionymi rękami, uwolnionymi z łańcuchów przez płomienie trawiące

jej ciało. Ma szeroko otwarte oczy i śmieje się.

- Czy ona umiera? - Pyta chłopiec Opiekuna, ciągnąc go za rękaw szaty. - Naprawdę umiera?

Opiekun nie odpowiada.

Później, kiedy płomienie dogasły, nie ma ani śladu Isobel Apostaty. Królewscy słudzy

oznajmiają, że ogień całkowicie strawił ciało wiedźmy, zmieniając je w popiół.

Jednak Bractwo Skrzydła Nocy zna prawdę.

Gdyż chłopiec powiedział im, że widział, jak wiedźma przemieniła się w wielkiego ptaka,

złociste stworzenie o rozłożystych skrzydłach, które z przeszywającym okrzykiem triumfu

majestatycznie uniosło się z płomieni. W następnej chwili ptak rozwiał się jak dym, znikając w

ołowianoszarym niebie nad placem.

- Niczym feniks - rzekł Opiekun drżącym ze zgrozy głosem. - Isobel Apostata powstała i

odrodziła się z płomieni.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: