Haig Brian - Sean Drummond 02 - Spisek.pdf - Sean Drummond - bogg

BRIAN HAIG, syn byłego sekretarza stanu USA Alexandra Haiga, jest absolwentem

Akademii Wojskowej West Point i zawodowym oficerem. Przed odejściem z armii po

22 latach służby, pełnił funkcję asystenta szefa Kolegium Połączonych Sztabów.

Jego artykuły poświęcone zagadnieniom wojskowości i polityki ukazywały się m.in.

w The New York Timesie, USA Today i Harvard Journal. Haig występował też jako

ekspert w amerykańskiej telewizji. Uważany za „wschodzącą gwiazdę thrillera" i

porównywany z Grisha-mem i DeMille'm, debiutował w 2001 roku Tajną sankcją;

potem ukazały się m.in. Spisek (2003), Koń trojański (2003) i The Presidenfs

Assassin (2005). .,

Polecamy powieści Briana Haiga

TAJNA SANKCJA

SPISEK ' J

KOŃ TROJAŃSKI ^

Strona internetowa Briana Haiga: ~^ www.brianhaig.com '

Brian

HĄIG

Spisek

Z angielskiego przełożył GRZEGORZ KOŁODZIEJCZYK

WARSZAWA 2006 i

Tytuł oryginału: THE KINGMAKER

Published by arrangement with Warner Books Inc., New Ywk

Redakcja: Halina Pękosławska

Ilustracja na okładce: Jacek Kopalski

Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz

ISBN 83-7359-125-7

Dystrybucja

i™ i Firma Księgarska Jacek Olesiejuk

IJKl Kolejowa 15/17, 01-217 Warszawa

tel./fax (22)-631-4832, (22)-632-9155, (22)-535-0557

www.olesiejuk.pl/www.oramus.pl

Wydawnictwo L & L/Dział Handlowy

Kościuszki 38/3, 80-445 Gdańsk tel. (58)-520-3557, fax (58)-344-1338

Sprzedaż wysyłkowa

Internetowe księgarnie wysyłkowe:

www.merlin.pl

www.ksiazki.wp.pl

WYDAWNICTWO ALBATROS

ANDRZEJ KURYŁOWICZ

adres dla korespondencji:

skr. poczt. 55, 02-792 Warszawa 78

Wydanie I

Skład: Laguna

Druk: OpolGraf S.A., Opole

Poświęcam Lisie, Brianowi, Patrickowi, Donnie i Annie

ROZDZIAŁ 1

Dwóch rosłych żandarmów wojskowych wprowadziło więźnia, popchnęło na krzesło i

momentalnie przykuło go do stołu. Stół był przytwierdzony do posadzki, posadzka

do więzienia, i tak dalej.

— Chłopcy, to nie jest potrzebne — zwróciłem grzecznie uwagę. Zostałem

beznamiętnie zignorowany. — Słuchajcie, to śmieszne — powiedziałem, trochę

bardziej zirytowany. — Przecież on się stąd nie wydostanie, a tym bardziej nie

odejdzie na dwa kroki od więzienia, bo natychmiast zostanie rozpoznany.

Straszyłem piórka, żeby zrobić wrażenie bardziej na więźniu niż na strażnikach.

Jestem prawnikiem. Nie jestem ponad takie rzeczy.

Sierżant żandarmerii wcisnął klucz do kajdanek do kieszeni i odparł:

— Nic więźniowi nie dawać. Żadnych długopisów, ołówków, ostrych przedmiotów.

Pukaj pan, jak skończysz.

Przyglądał mi się dłużej, niż to było konieczne — to spojrzenie miało oznaczać,

że nie ma dobrego zdania ani o mnie, ani o celu mojej wizyty. Podobnie zresztą

jak ja, jeśli chodzi o to drugie.

Odpłaciłem mu takim samym zimnym spojrzeniem.

— W porządku, sierżancie.

Żandarmi wymaszerowali z sali, a ja odwróciłem się do więźnia. Minęły ponad dwa

lata, a mimo to zmiany w jego wyglądzie były ledwie dostrzegalne — włosy może

nieco posiwiały. Mężczyzna był wciąż bardzo atrakcyjny: ciemna czupryna, głęboko

osadzone oczy. Niektóre kobiety uważają ten typ urody za pociągający. Sylwetka

sportowca nabrała miękkich konturów, ale szerokie ramiona i wąskie biodra

pozostały. Zawsze lubił pakować na siłowni.

Za to psychicznie najwyraźniej zamienił się w wypalony wrak: opuszczone ramiona,

podbródek na piersi, ręce zwisające bezwładnie wzdłuż boków. Niedobrze — nic

dziwnego, że zabrali mu sznurówki i pasek.

Pochyliłem się i ścisnąłem go za ramię. :>

— Bill, spójrz na mnie. ! < *'«¦ Nic.

Ścisnąłem mocniej.

— Billy, do cholery, to ja, Sean Drummond. Weź się w garść i popatrz na mnie.

Nawet nie drgnął. Szorstkie odzywki nie przebiły się przez mur depresji — może

uderzyć w łagodniejsze tony?

— Billy, posłuchaj... Mary zadzwoniła dzień po twoim aresztowaniu i poprosiła

mnie, żebym zaraz tutaj przyjechał. Chce, bym cię reprezentował.

Tutaj, czyli do aresztu wojskowego, znajdującego się na tyłach Fort Leavenworth

w Kansas.

Mary od dwunastu lat była żoną mężczyzny, do którego mówiłem — generała brygady

Williama T. Morrisona, jeszcze do niedawna amerykańskiego attache wojskowego w

naszej ambasadzie w Moskwie.

Dzień po aresztowaniu, czyli dwie długie, podłe doby temu, stacja CNN powtarzała

do znudzenia zdjęcia amerykańskiego generała wywlekanego z drzwi moskiewskiej

ambasady przez gromadę agentów FBI w kamizelkach kuloodpornych; widać było

wyraźnie twarz generała, na której wściekłość walczyła z frustracją. Od tego

czasu w gazetach

ukazały się niezliczone artykuły, opisujące ze szczegółami, jaki to z niego

podły drań. Jeśli doniesienia te były prawdą, siedziałem naprzeciwko najbardziej

odrażającego zdrajcy od... cholera wie, pewnie od zawsze.

— Jak ona się czuje? — wymamrotał.

— Przyleciała wczoraj z Moskwy. Mieszka u ojca. Ponurym skinieniem głowy dał

znać, że przyjął to do

wiadomości.

— Dzieci świetnie sobie radzą — ciągnąłem. — Jej ojciec ma dobre kontakty w

Sidwell Friends Academy, prywatnej szkole, do której chodzą dzieci sławnych

ludzi. Jest nadzieja, że uda się je tam wcisnąć.

Czy nie będzie lepiej, jak każę mu myśleć o żonie i rodzinie? Siedział zamknięty

w specjalnym skrzydle i zabroniono mu wszelkich kontaktów ze światem

zewnętrznym: żadnych telefonów, listów, kartek. Władze uznały, że odizolowanie

ma zapobiec przekazaniu przez niego dalszych informacji i odbieraniu

zakamuflowanych wskazówek od rosyjskich mocodawców. Może i tak. Zapomnieli

wspomnieć, rzecz jasna, że taka towarzyska separacja doprowadzi go do tego, że

rzuci się w ramiona przesłuchujących i zacznie paplać jak dziecko.

Założyłem nogę na nogę.

— Bill, zastanówmy się spokojnie. To są diabelnie ciężkie zarzuty. Częściej

wygrywam, niż przegrywam, ale znajdziesz wielu adwokatów lepszych ode mnie. Mogę

ci kilku wymienić, jeśli chcesz.

W odpowiedzi usłyszałem szurnięcie nogami. O czym on myślał?

Powinien się zastanawiać, czemu nie bajeruję go na potęgę. Większość facetów na

moim miejscu machałoby ramionami, przechwalało się i błagało go, żeby pozwolił

się reprezentować.

O takich jak on adwokaci śnią po nocach i doznają orgazmu. Jak sądzicie, ilu

generałów zostaje oskarżonych o zdradę

swojego kraju? Sprawdziłem to, zanim przyleciałem do Kansas — ostatnim był

Benedict Arnold, i nie zapominajcie, że prysnął do Anglii przed procesem, zatem

nikt nawet nie uszczknął sprawy. Morrison wciąż milczał, więc powiedziałem:

— Jeśli chcesz wziąć mnie pod uwagę, to przypominam, że znam ciebie i twoją

żonę. To dla mnie sprawa osobista. Włożę w obronę serce i duszę.

Poczekałem, aż ta informacja wsączy się do jego głowy... i nic.

— Słuchaj, czy jest ktoś, kogo byś wolał? Po prostu powiedz. Nie poczuję się

dotknięty. Do diabła, nawet pomogę to załatwić.

Naprawdę bym tak zrobił. Włożyłbym w to serce i duszę. Nie przyjechałem dlatego,

że on mnie poprosił, ale dlatego, że Mary mnie o to błagała. A jeśli chcecie

poznać całą prawdę, stawiało mnie to w sytuacji konfliktowej, bo ona i ja

byliśmy kiedyś... jak by to delikatnie ująć? Związani. O co chcecie się założyć,

że to adwokat jako pierwszy wypowiedział to słowo w ten właśnie sposób?

Należeli do tego samego klubu szachowego? A może mieli burzliwy romans, trwający

niewiarygodne trzy lata?

Tak, a propos ostatniego punktu.

Usta Billa poruszyły się nieznacznie.

— Przepraszam... co mówiłeś?

— Powiedziałem, że chcę ciebie.

— Jesteś pewien, Billy? Pokiwał głową.

— Cholera jasna, powiedz do mnie Billy jeszcze raz, a wylądujesz na podłodze.

Wciąż jesteś majorem, a ja generałem, kretynie jeden.

No właśnie... to była szczypta dawnego Williama Morri-sona, którego znałem i nie

cierpiałem. Byłem starym kumplem od poduszki jego żony i wierzcie mi, coś

takiego nie wiąże ze sobą facetów. I tak nie bylibyśmy kolegami, bo on był

generałem, a ja majorem, a w armii to przeszkoda nie do

pokonania. Poza tym William T. Morrison był zarozumiałym, wymuskanym kutafonem —

o czym Mary myślała, kiedy za niego wychodziła?

Mogła wybrać o wiele lepiej. Na przykład mnie.

Sięgnąłem do aktówki i wyciągnąłem kilka arkuszy papieru.

— Dobra, podpisz formularze. Ten pierwszy to wniosek do JAG, żeby wyznaczyli

mnie na twojego adwokata. Drugi to zezwolenie dla mnie, żebym mógł wertować

twoje akta i wszystko, co ciebie dotyczy. — Wyciągnąłem pióro. — Najpierw

obiecaj, że nie przebijesz tym siebie albo nie zrobisz czegoś w tym guście.

Wyrwał mi pióro z ręki, maznął swoje nazwisko na obu formularzach, a potem

rzucił we mnie piórem.

— Dzięki — wymamrotałem.

— Odpierdol się, Drummond — mruknął. — To znaczy... niech cię szlag.

Sprawy przybierały chyba dobry obrót, no nie?

— Przyznałeś się już do czegoś? — zapytałem.

— Nie, oczywiście, że nie. Bierzesz mnie za jakiegoś skretyniałego dupka, czy

co?

Facet ma na sobie paskudny pomarańczowy kombinezon i jest przykuty do stołu w

więzieniu o podwyższonym rygorze. Czy to może być poważne pytanie?

— I niech tak zostanie — powiedziałem. — Nie puszczaj pary z ust, jeśli mnie

przy tym nie będzie. Nie rób żadnych aluzji, uników, zwodów. Bez względu na to,

czy jesteś winny, czy nie, twoim jedynym atutem jest to, co masz zamknięte w

głowie, i musimy to zachować. Rozumiesz?

— Drummond, to moje poletko, zapomniałeś o tym? Czy jakiś tępy głupek ma mi

mówić, jak to się robi? Wykołuję każdego fajfusa, którego tu sprowadzą.

Szorstka jak papier ścierny arogancja, którą tak dobrze pamiętałem, zdecydowanie

wychodziła na wierzch. Dobrze to czy źle?

Odsunąwszy na bok inne względy, uznałem, że to dobrze, że obudziła się w nim

siła ducha. Jeszcze przed chwilą był skorupą ze skłonnościami samobójczymi i

istniało niebezpieczeństwo, że jeśli nic nie zapełni tej próżni, próżnia wessie

go w całości.

Tak czy owak spełniłem swój obowiązek. Udzieliłem ostrzeżenia, a teraz nadszedł

czas, by dokończyć przemowę.

— Armia ma trzydzieści dni na formalne przedstawienie ci oskarżenia i

ściągnięcie nas do sądu, gdzie będziemy musieli powiedzieć, czy przyznajesz się

do winy, czy nie. Mniej więcej miesiąc później rozpocznie się proces. Jeśli

uznają cię za winnego, wkrótce potem zostanie ogłoszony wyrok. Czy muszę ci

mówić, jaka jest najwyższa kara za zdradę? — To był zakamuflowany wywiad, do

którego my, adwokaci, uciekamy się w przypadku, gdy klient jest dupkiem. Bill

zmarszczył brwi i pokręcił głową. — Powiem ci teraz, jak się do tego zabierzemy

— ciągnąłem. — Znajdę pomocnika mówiącego po rosyjsku i urządzimy tu satelitarne

biuro. Potem zacznę gromadzić dowody. Rozumiesz, jak to przebiega?

— Oczywiście.

— Sprawy o szpiegostwo są, jak by to powiedzieć... inne. To będzie przeciąganie

liny.

Bill skinął głową, że rozumie, choć w gruncie rzeczy gówno rozumiał. Czekało go

odkrycie, że jego los zależy od tajnych informacji, których najbardziej

zatwardziałe agendy rządowe będą bronić zębami i pazurami, nawet przed jego

adwokatem, i że w przeciwieństwie do spraw prawie każdego innego przestępcy jego

szanse obrony będą torpedowane przez zasady bezpieczeństwa, upartych biurokratów

oraz przemożne pragnienie władz, by spalić go na stosie.

Nie wspomniałem mu o tym — na razie. Widmo samobójstwa wciąż snuło się w

pobliżu, a ja nie chciałem spychać go z krawędzi w otchłań wieczności. Wstałem.

— Czas już na mnie — oznajmiłem. — Będziemy w kontakcie.

Spojrzał na mnie udręczonym wzrokiem.

— Słuchaj, Drummond, jestem kompletnie...

— Niewinny... tak?

— Tak. Naprawdę, to wszystko jest... Podniosłem rękę, nie pozwalając mu

dokończyć. Byłem oficjalnie jego adwokatem i nie miało sensu, żebym

się w to zagłębiał. Później będzie mógł wciskać mi takie bujdy, jakie zdoła

wymyślić, a ja będę cierpliwie odsiewał te wyjątkowo niewiarygodne od ledwo

prawdopodobnych tak długo, aż zdołamy ustalić, który stek kłamstw wykorzystać do

jego obrony.

Ale teraz, patrząc z perspektywy czasu, wiem, że powinienem był wtedy stamtąd

wyjść i nigdy nie wrócić.

ROZDZIAŁ 2

Pentagon to nie jest miejsce z gatunku moich ulubionych. Pracuje tam rzesza

ludzi, którzy robią wiele nieocenionych rzeczy: na przykład pilnują, by Kongres

wysyłał co miesiąc dość pieniędzy na moje konto. Jednak gmach jest olbrzymi,

nieprzyjemny i przerażająco bezosobowy. Wystarczy nosić mundur odpowiednio

długo, żeby nieuchronnie dostać tam przydział. Podobnie, jeśli żyjesz dość

długo, dostajesz zmarszczek, coraz częściej puszczasz bąki i masz nieszczelny

pęcherz. Nie poświęcam dużo czasu na myślenie o starości. Odwiedzam Pentagon

tylko wtedy, gdy muszę.

Wdrapałem się na trzecie piętro do biura głównego sędziego wojskowego, generała

majora Clappera i dowiedziałem się od jego sekretarki, że generał odbywa właśnie

szalenie, szalenie ważne spotkanie, którego absolutnie, absolutnie nie można

przerywać. Miała na imię Martha, i nie umknęło mojej uwagi, że kiedy ze mną

rozmawiała, często powtarzała słowa.

— No dobrze, Martho, może bym tak sobie usiadł, póki czekam, czekam?

— Niech się pan zamknie... po prostu niech się pan zamknie.

Po krótkim, acz nieprzyjemnym oczekiwaniu drzwi gabi-

netu Clappera otwarły się i szeregiem wyszli z niego kobiety i mężczyźni o

ponurych minach, w ciemnych, służbowych garniturach i kostiumach. Z jakiegoś

niezgłębionego powodu wszyscy agenci mają charakterystyczny wyraz twarzy. Może

głębokie, mroczne sekrety ściągają ich rysy? A może wszyscy są ponurymi

palantami? Co ja mogę o tym wiedzieć?

Tak czy siak, jak tylko tamci zniknęli, podszedłem do Clappera i wręczyłem mu

wniosek Morrisona.

Wtedy weszliśmy razem, on i ja, do jego gabinetu. Drzwi zamknęły się, bynajmniej

nie delikatnie. Skąd wzięło mi się podejrzenie, że nie usłyszę zwykłego: „Tak,

idealnie nadajesz się do tej roboty?".

— Drummond, to... Co to jest?

— Morrison wnioskuje, żebym go reprezentował.

— To jest tak oczywiste, że aż żałosne. Nie jest tylko oczywiste dlaczego?

— Pewnie dlatego, że uważa mnie za świetnego adwokata.

— Nie, Drummond, nie... Serio? Z jakiego powodu? Doprawdy, nie da się nie

kochać faceta z takim poczuciem

humoru. W zasadzie go nie kocham, lecz z pewnością szanuję, a czasem nawet

lubię. Jako szef korpusu JAG-u, jest kimś w rodzaju wspólnika zarządzającego

największej kancelarii prawniczej świata, z adwokatami, asystentami i sędziami

rozrzuconymi po całym świecie, siedzącymi po uszy w masie trudnych do pojęcia

spraw i złożonych obowiązków prawniczych. Ta robota rodzi niecierpliwość,

skłonność do irytacji i rządzenia się. A może to tylko moje wymysły.

Mój maleńki kawałeczek jego olbrzymiego imperium to mocno wyspecjalizowana

komórka, która skupia się na tak zwanych czarnych przestępstwach. Nie są one

związane z kwestiami rasowymi, mają natomiast bardzo dużo wspólnego z

jednostkami i żołnierzami, których misje są tak niewiarygodnie tajne, że nikt

nawet nie wie o ich istnieniu. Są oni tak dużą częścią armii, że mało kto się

tego domyśla, a zadanie mojej jednostki polega na tym, by zajmować się

problemami prawnymi tej utajnionej rzeszy, i to pod siatką maskującą tak gęstą,

że ani jeden promień światła nie przedostaje się pod nią ani nie wydostaje na

zewnątrz.

To właśnie tajność tych zadań tłumaczy, dlaczego my — w tym ja — pracujemy

bezpośrednio dla Thomasa Clappera. Jesteśmy kłopotliwą bandą i to napawa nas

dumą, a ja nieraz słyszałem, że jestem najbardziej kłopotliwy ze wszystkich. To

cholernie niesprawiedliwe, ale nikt nie pytał mnie o zdanie.

— Naprawdę nie wiem, czemu on chce akurat mnie, panie generale — zwróciłem się

do Clappera. — To zresztą bez znaczenia, oskarżony ma prawo wybrać tego, kto

będzie go reprezentował.

Moja intuicja albo — co bardziej prawdopodobne — wyraz twarzy generała

powiedział mi, że ten wykład o prawach oskarżonego nie poprawił mu nastroju.

— Wiesz, kim są ludzie, którzy właśnie wyszli z mojego gabinetu? — spytał.

— Mogę się domyślić.

— Nie, nie sądzę. To zespół złożony z pracowników różnych agencji, którego

zadaniem jest ocenić, ile szkody wyrządził Morrison. To szefowie kontrwywiadu z

CIA, FBI, NSA, DIA, Departamentu Stanu i paru innych agencji, o których w życiu

nie słyszałem. Zaleźli mi za skórę. Dopiekło im, że oficer armii Stanów

Zjednoczonych zdradził swój kraj w sposób, który trudno sobie wymyślić. Oficer,

cholera jasna... generał. Ostrzegli mnie, żebym lepiej nie popełnił przy tej

sprawie ani jednego błędu. — Zrobił krótką pauzę. — Czy teraz lepiej rozumiesz,

czemu mam pewne wątpliwości co do ciebie?

Skinąłem głową. Po co wysilałby się tłumaczeniem? Clapper zaczerpnął tchu i

dodał:

— Sean, dobry z ciebie adwokat, ale ta sprawa jest cholernie delikatna. Przykro

mi. Nie jesteś właściwym człowiekiem.

Znów skinąłem głową. No cóż, naprawdę zgadzaliśmy się w tym punkcie.

— Dobrze. — Wyraz jego twarzy złagodniał, a na moim ramieniu wylądowała

ojcowska dłoń. — A teraz zmiataj stąd, wsiadaj w samolot i wytłumacz

Morrisonowi, dlaczego nie możesz go bronić. Powiedz mu, żeby się nie martwił,

damy mu jednego z naszych najlepszych ludzi. — Spojrzał mi w oczy i ojcowska

dłoń zsunęła się z mojego barku. — Do jasnej cholery, czy ty masz pojęcie, w co

się pakujesz?

— W coś w rodzaju sprawy o szpiegostwo, zdaje się? Generał zignorował mój

sarkazm. To było roztropne.

Wystarczy mnie zachęcić, a wtedy może być tylko gorzej.

Nie jestem przewidywalny w potocznym rozumieniu tego słowa. Clapper zna mnie

dość długo, by wiedzieć o moich słabych stronach. Dawno, dawno temu, gdy był

nędznym majorem, uczył pewnego tępawego porucznika nazwiskiem Drummond podstaw

prawa wojskowego. Później okazał się też krótkowzrocznym głupcem, który

przekonał armię, żeby pozwoliła mi studiować prawo i zostać oficerem JAG-u.

Ktoś mógłby zatem powiedzieć, że ta sytuacja wynikła z jego winy. Dawne grzechy

zawsze wracają, żeby człowieka prześladować.

— Posłuchaj mnie, Sean — zaczął, siląc się na ugodowy ton — kiedy ludzie z CIA

i FBI pierwszy raz zwrócili się do mnie z podejrzeniami wobec Morrisona, byłem

mocno rozczarowany. Obserwowali go od miesięcy. Złapali go na gorącym uczynku.

— No cóż, muszę tylko uzyskać najlepszy wyrok, jaki jest możliwy. Każdy kretyn,

który skończył prawo, może to zrobić. Czym pan się martwi?

Sądząc po wyrazie jego twarzy, było się czym martwić.

— Przynajmniej spróbuj spojrzeć na to z mojej perspektywy. Negocjujemy z Rosją

w sprawie walki z terroryzmem, me wspominając o trwających rozmowach o ropie,

ograniczeniu zbrojeń nuklearnych i setce innych delikatnych kwestii. Rząd nie

chce przepychanek z Rosją z powodu tej sprawy. Chwytasz, prawda?

— Tak jest, generale, ale Morrison ma prawo wybrać sobie adwokata —

przypomniałem mu po raz trzeci, nie powiem, że subtelnie.

Haig Brian - Sean Drummond 02 - Spisek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: